De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 52]

Twee gedichten
Renée van Riessen

Ach

Zo wordt het nooit meer:
de sneeuw zo poederdik en je broertje
willoos als een pakje op de slee.
Het trektouw stijf om je nek
en het hondje dat ergens in
dezelfde tuin begraven ligt
zo uitgelaten aan je voeten.

Zo zal het nooit meer worden. Toch
doet dit terugzien minder pijn
dan het vooruitzicht elke dag
weer verder van die plaats te zijn.

Oud in Overijssel

Twee op een brommer, leren jassen
tegen de wind. Eén lichaam zijn ze
dat zijn beste jaren gehad heeft.
Met mondvoorraad onder haar dijen:

Tassen vol broodjes, een thermoskan
met koffie. Twee op een deken
in de berm, zij schenkt en snijdt
de worst op het brood met voorzichtige handen.

‘We hebben het goed,’ zegt ze, ‘vroeger
had je geen boter maar reuzel, en worst
daar viel nog niet aan te denken.’

Ze reddert als een duif op het oude nest,
hij ziet het aan - de hond is dood,
hun dochters kwamen goed terecht.