De Tweede Ronde. Jaargang 4

[p. 46]

Twee gedichten
Judith Elfferich

Ze hief het hoofd over de huizen
en legde haar armen rond de stad.

Boven de havens hing stilte in grijzen
te wachten op het vallen, ontveinzend
het naderend vallen van nacht.

Zonder ophef verdampte de dag.

Een reiziger die zich bedacht
en afzag van reizen, legde
zich tussen haar haren te slapen,
werd een plek, en liet zich lezen.

Het golven van golven viel stil.

Van ver kwam gonggelui dat zei:
iemand ging scheep in een andere tijd,
een andere zee op dan deze.

Verzonken stad

Het ging in westelijke richting.

Een lichtstad kwam langszij.

Een eindweegs dreef de horizon

gehuifd, gehavend voorbij.

Maakten we toen slagzij?

Stortten we ons als matrozen in

het zeevreemd neonlicht?

Of waren we zelf de lichtbron

en was de mist te dicht?

De luchtspiegel die ons tartte.

De zee omlaagzigzaggend, dronken.

Een oorlog die bodemloos droogviel.

Een stad in gedachten verzonken.