De Tweede Ronde. Jaargang 3
(1982)– [tijdschrift] Tweede Ronde, De–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 141]
| |
Vertaalde poëzie | |
[pagina 142]
| |
Zeven gedichten
| |
[pagina 143]
| |
Vaker en vakerVaker en vaker vervloeien mijn scherpe kantjes
en word ik een wens de hele wereld,
jou incluis, te assimileren, als het kan
door een huid, zoals de trucs
van een koele plant met zuurstof,
en te leven als een onschuldige groene brand.
Ik zou je niet verteren
of er ooit klaar mee zijn,
je zou er nog altijd zijn
om me heen, compleet
als lucht.
Helaas heb ik geen bladeren.
In plaats daarvan heb ik ogen
en tanden en andere niet-groene
dingen die wars zijn van osmose.
Wees dus op je hoede, ik meen het,
ik waarschuw je eerlijk:
Dit soort honger speelt alles
naar zijn eigen hol;
het valt ook niet te bepraten, kalm
rationeel overleg helpt niet.
Er is ook geen reden voor, behalve
de logica van een uitgehongerde hond
die ergens een been in ziet.
(C) | |
More and moreMore and more frequently the edges
of me dissolve and I become
a wish to assimilate the world, including
you, if possible through the skin
like a cool plant's tricks with oxygen
and live by a harmless green burning.
I would not consume
you, or ever
finish, you would still be there
surrounding me, complete
as the air.
Unfortunately I don't have leaves.
Instead I have eyes
and teeth and other non-green
things which rule out osmosis.
So be careful, I mean it,
I give you a fair warning:
This kind of hunger draws
everything into its own
space; nor can we
talk it all over, have a calm
rational discussion.
There is no reason for this, only
a starved dog's logic about bones.
| |
[pagina 144]
| |
Notities voor een gedicht dat nooit geschreven kan wordenVoor Caṙolyn Forché 1
Dit is de plek
waar je liever geen weet van zou hebben,
dit is de plek die je zal bewonen,
dit is de plek die je je niet voor kunt stellen,
dit is de plek die je uiteindelijk zal verslaan
waar het woord waarom verschrompelt en
leegloopt. Dit is honger.
| |
Notes towards a poem that can never be writtenFor Carolyn Forché i
This is the place
you would rather not know about,
this is the place that will inhabit you,
this is the place you cannot imagine,
this is the place that will finally defeat you
where the word why shrivels and empties
itself. This is famine.
2
Er is geen gedicht dat je erover
kan schrijven, de zandputten
waar zo velen werden begraven
en opgegraven, de ondragelijke
pijn nog op hun huid gegraveerd.
Dit is niet verleden jaar gebeurd
of veertig jaar geleden maar verleden week.
Dit is gebeurd,
dit gebeurt.
ii
There is no poem you can write
about it, the sandpits
where so many were buried
& unearthed, the unendurable
pain still traced on their skins.
This did not happen last year
or forty years ago but last week.
This has been happening,
this happens.
Wij maken grafkransen of adjectieven voor ze,
we tellen ze als kralen,
we zetten ze om in statistieken en litanieën
en in gedichten als dit.
Niets helpt.
Zij blijven wat ze zijn.
We make wreaths of adjectives for them,
we count them like beads,
we turn them into statistics & litanies
and into poems like this one.
Nothing works.
They remain what they are.
| |
[pagina 145]
| |
3
De vrouw ligt op de natte cementvloer
onder het niet-eindigend licht,
merktekens op haar armen van de naald
die het brein moest doden
en ze vraagt zich af waarom ze sterft.
Zij sterft omdat ze zei.
Zij sterft omwille van het woord.
Het is haar lichaam, zwijgend en
zonder vingers, dat dit gedicht schrijft.
iii
The woman lies on the wet cement floor
under the unending light,
needle marks on her arms put there
to kill the brain
and wonders why she is dying.
She is dying because she said.
She is dying for the sake of the word.
lt is her body, silent
and fingerless, writing this poem.
4
Het lijkt op een operatie
maar het is er geen,
noch is het ondanks de gespreide benen,
gekreun en bloed, een geboorte.
Ten dele is het een karwei,
ten dele is het een vertoon van vaardigheid
als een concert.
Het kan slecht worden gedaan
of goed, zeggen zij tegen zichzelf.
Ten dele is het een kunst.
iv
It resembles an operation
but it is not one
nor despite the spread legs, grunts
& blood, is it a birth.
Partly it's a job,
partly it's a display of skill
like a concerto.
It can be done badly
or well, they tell themselves.
Partly it's an art.
5
De feiten van deze wereld die men duidelijk ziet
ziet men door tranen;
waarom mij dan te vertellen
dat er iets mis is met mijn ogen?
v
The facts of this world seen clearly
are seen through tears;
why tell me then
there is something wrong with my eyes?
| |
[pagina 146]
| |
Om duidelijk en zonder ontwijken te zien,
zonder terug te deinzen,
dat is de foltering, de ogen opengeplakt
vijf centimeter van de zon.
Wat is het dat je dan ziet?
Is het een boze droom, een hallucinatie?
Is het een visioen?
Wat is het dat je hoort?
Het scheermes over de oogbal
is een detail uit een oude film.
Het is ook een waarheid.
Getuige zijn is wat je moet verdragen.
To see clearly and without flinching,
without turning away,
this is agony, the eyes taped open
two inches from the sun.
What is it you see then?
Is it a bad dream, a hallucination?
Is it a vision?
What is it you hear?
The razor across the eyeball
is a detail from an old film.
It is also a truth.
Witness is what you must bear.
6
In dit land kun je zeggen wat je wilt
omdat toch niemand naar je zal luisteren,
het is veilig zat, in dit land kun je proberen
het gedicht te schrijven dat nooit geschreven kan worden,
het gedicht dat niets verzint
en niets excuseert,
omdat je jezelf iedere dag verzint en excuseert.
Elders is dit gedicht geen verzinsel.
Elders heeft men moed nodig voor dit gedicht.
Elders moet dit gedicht geschreven worden
omdat de dichters al dood zijn.
Elders moet dit gedicht geschreven worden
alsof je al dood bent,
alsof er niets meer gedaan kan worden
of gezegd om je te redden.
Elders moet je dit gedicht schrijven
omdat er niets meer te doen is.
(E) vi
In this country you can say what you like
because no one will listen to you anyway,
it's safe enough, in this country you can try to write
the poem that can never be written,
the poem that invents
nothing and excuses nothing.
because you invent and excuse yourself each day.
Elsewhere, this poem is not invention.
Elsewhere, this poem takes courage.
Elsewhere, this poem must be written
because the poets are already dead.
Elsewhere, this poem must be written
as if you are already dead,
as if nothing more can be done
or said to save you.
Elsewhere you must write this poem
because there is nothing more to do.
| |
[pagina 147]
| |
Meer dan waarheid,
taaiheid: van deze
dwergboompjes & mossen,
hakend in pure rots
gelovend in de leugens van de zon, & daardoor
zwaartekracht/logenstraffend
& van deze cactus, zichzelf
samenballend
tegen het zand, ja, met harde
schors en stekels er maar
het beste van makend
(C) Beyond truth,
tenacity: of those
dwarf trees & mosses,
hooked into straight rock
believing the sun's lies & thus
refuting/gravity
& of this cactus, gathering
itself together
against the sand, yes tough
rind & spikes but doing
the best it can
| |
[pagina 148]
| |
Krantenlezen is gevaarlijkToen ik keurige kasteeltjes
bouwde in de zandbak,
werden mijn haastige kuilen vol-
gebulldozerd met lijken
en wanneer ik gewassen en gekamd
naar school liep, ontploften er
telkens als ik op een betonbarst stapte
rode granaten.
Nu, volwassen en
geletterd, zit ik in mijn fauteuil
zo rustig als een lont
en de jungles staan in de fik, het struik-
gewas zit bomvol soldaten,
namen op moeilijke landkaarten
gaan in rook op.
Ik ben de oorzaak, ik ben een stapel chemisch
speelgoed, mijn lichaam
is een dodelijk bedenksel,
ik strek mijn armen liefdevol, met handen als pistolen,
mijn goeie bedoelingen zijn volstrekt funest.
Zelfs mijn
passieve ogen veranderen al wat ik zie
in zwart en wit gepokte
oorlogsfoto's, hoe houd ik het
tegen.
Krantenlezen is gevaarlijk
Telkens als ik een toets aansla
op mijn elektrische schrijfmachine,
schrijvend van vredige bomen
ontploft er weer een dorp.
(C) | |
It is dangerous to read newspapersWhile I was building neat
castles in the sandbox,
the hasty pits were
filling with bulldozed corpses
and as I walked to the school
washed and combed, my feet
stepping on the cracks in the cement
detonated red bombs.
Now I am grownup
and literate, and I sit in my chair
as quietly as a fuse
and the jungles are flaming, the under-
brush is charged with soldiers,
the names on the difficult
maps go up in smoke.
I am the cause, I am a stockpile of chemical
toys, my body
is a deadly gadget,
I reach out in love, my hands are guns,
my good intentions are completely lethal.
Even my
passive eyes transmute
everything I look at to the pocked
black and white of a war photo,
how
can I stop myself
It is dangerous to read newspapers.
Each time I hit a key
on my electric typewriter,
speaking of peaceful trees
another village explodes.
| |
[pagina 149]
| |
Variaties op het woord slaapIk zou je graag willen zien slapen,
wat misschien niet gebeurt.
Ik zou je graag willen zien
slapen. Ik zou met je willen
slapen, je slaap binnengaan
terwijl zijn gladde donkere golf
over mijn hoofd glijdt
en met je lopen door dat lichtende
wuivende bos van blauwgroene bladeren
met zijn waterige zon en drie manen
naar de grot waarin je moet afdalen
naar je ergste angst.
Ik zou je de zilveren tak willen geven,
de kleine witte bloem, het ene
woord dat je zal beschermen
tegen het verdriet in het midden
van je droom, van het verdriet
in het midden. Ik zou je willen volgen,
de lange trap weer op
en de boot worden
die je terug zou roeien
voorzichtig, een vlam
in de kom van twee handen
tot waar je lichaam ligt
naast mij, en je gaat er zo makkelijk
naar binnen als ademde je in.
Ik zou de lucht willen zijn
die je maar heel even
bewoont. Ik zou net zo onopgemerkt willen zijn
en net zo noodzakelijk.
(E) Variation on the word sleep
I would like to watch you sleeping,
which may not happen.
I would like to watch you,
sleeping. I would like to sleep
with you, to enter
your sleep as its smooth dark wave
slides over my head
and walk with you through that lucent
wavering forest of bluegreen leaves
with its watery sun & three moons
towards the cave where you must descend,
towards your worst fear
I would like to give you the silver
branch, the small white flower, the one
word that will protect you
from the grief at the center
of your dream, from the grief
at the center. I would like to follow
you up the long stairway
again & become
the boat that would row you back
carefully, a flame
in two cupped hands
to where your body lies
beside me, and you enter
it as easily as breathing in
I would like to be the air
that inhabits you for a moment
only I would like to be that unnoticed
& that necessary.
| |
[pagina 150]
| |
Laatste dagDit is de laatste dag van de laatste week.
Het is juni, de avonden beroeren
onze huid als pluche, melkdistels verzoeten
de kleverige lucht die trilt
van motten, hun bepoederde vleugels en fluwelen
tongen. In de schemering geitemelkers en de
fluitende stemmen vanaf de vijver, omkranst
met webben van dril. Alles
leunt in de pulpige maan.
In de ochtenden maken de kippen
ei na ei, met wrattige schalen
volmaakt; de vloer van het kippenhok
bedekt met oude poep en winterstro
trilt van de vliegen, groen en zilver.
Wie wil het verlaten, wie wil
dat het ophoudt, water dat tegen
water beweegt, huid
tegen huid? Wij waden
door vochtig zon-
licht naar niets, dat ovaal is
en vol. Dit ei
in mijn hand is ons laatste maal,
je breekt het open en de hemel
wordt weer oranje en de zon komt
weer op en dit is weer de laatste dag.
(E) | |
Last dayThis is the last day of the last week.
It's June, the evenings touching
our skins like plush, milkweed sweetening
the sticky air which pulses
with moths, their powdery wings and velvet
tongues. In the dusk, nighthawks and the fluting
voices from the pond, its edges
webbed with spawn. Everything
leans into the pulpy moon.
In the mornings the hens
make egg after egg, warty-shelled
and perfect; the henhouse floor
packed with old shit and winter straw
trembles with flies, green and silver.
Who wants to leave it, who wants it
to end, water moving
against water, skin
against skin? We wade
through moist sun-
light towards nothing, which is oval
and full. This egg
in my hand is our last meal,
you break it open and the sky
turns orange again and the sun rises
again and this is the last day again.
|
|