De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 85]

Drie sonnetten
Kees Stip

De zomers

Klaprozen, korenbloemen, barstensvolle
goudgele aren streelden ons gezicht.
Groengouden vliegen zoemden een gedicht.
Rood liet het ooft zijn appelwangen bollen.

Zomernachtdonker is gesmolten licht.
Niet bang zijn voor kabouters en voor trollen.
Ze komen 's nachts het grasveld voor je rollen.
Alleen een dom kind houdt zijn ogen dicht.

Zullen we dit soort zomers nooit meer zien?
Is dan voorgoed het paradijs verloren
omdat wij aan de wereld toebehoren?
Huil niet, huil niet, de hemel zal misschien
een zolder in een huis zijn zonder zorgen.
Daar hebben ze die zomers opgeborgen.

[p. 86]

De kersenpluk

De ladder stijgt omhoog in het azuur
en gaat meteen in groen en rood verloren.
Meikersen in de mond en aan de oren,
en in de emmer, pluk maar, pluk het uur

en pluk de dag waarop je van tevoren
de zon hebt zien verrijzen en rood vuur
uitgieten op het groen van de natuur
waartoe je nu ook zelf schijnt te behoren.

Het eten is de volgende etappe.
Durf ik wel dit kersrode kersenpaar
onder dat zwarte springerige haar
brutaalweg van haar oortjes af te happen?
Geduld, geduld, het lieve leven roept.
Mijn laatste oortje is nog niet versnoept.

Het geluk

Vogel van het geluk, op gouden zwingen
betover je me met je zoet gefluit.
Als een vuurvogel dans je voor me uit,
een dans die ik voortdurend moet ontspringen.

Er zijn er die proberen je te dwingen
of je te kopen voor een dikke duit:
geen menselijke vanger vangt als buit
een vogel die zo goddelijk kan zingen.

Als je die vogel nooit te pakken krijgt
dan niet berusten, altijd blijven snakken,
niet neerzitten bij niet te kunnen pakken.
Straks denk je oud en nog niet uitgehijgd:
Geluk, geluk, dat waren alle dagen
dat ik op het geluk heb mogen jagen.