De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 55]

Voor mijn ouders, veertig jaar getrouwd^*
Anton Korteweg

Oorlog was het, gebrek aan eten en warmte.
‘Weest niet bezorgd’ - zeker toen was dat niet eenvoudig.
Kinderen kwamen te klein, te kortstondig, moeilijk.
Jaren van angst en pijn.

Zevenbergen was nog Ons Dorp. Er heerste
eerbied voor vaders, ontzag voor dokters en meesters.
Kerk in het midden. Seks was taboe als een
ijsje op zondag.

Arbeid van 's morgens vroeg tot laat in de avond.
Bouw, wederopbouw in bijbels zweet des aanschijns.
Zaterdag was nog een dag als een ander, zondag de
Dag des Heren.

Moeizaam verworven kennis uitzaaiend, maakte je
boeren tot landbouwers. Sprekend de taal van het
land als het ging om de vraag hoe de aardappelkever,
geelzwart gevaar, te

weerstaan, die van Kerk en Partij aangaande de
Rechte Weg, 't belang van samen te gaan met
toch, welbeschouwd, niet zo héél anders denkenden, als in
tongen, werd

je Der Boeren Berader, christen en burger een
Rots des Behouds, allengs notabeler Brabant bereizend in
statige Morris, stevig verankerd in Moeder de
Vrouw, vader.

* Met dank aan W.H. Auden (cf. Lines to Dr. Waker Birk on his Retiring from General Practice).

[p. 56]

 

Opdat wij de trein naar de toekomst, moeder, niet misten,

 

smeerde je dagelijks ons brood en zie, zelfs de zoon die niet deugen,

 

't kind dat wel leren kon maar niet wilde, bleef

 

je bespaard.

 

 

 

Zoals in Ajalon's dal door een hogerhand se ingreep

 

Zon werd gedwongen tot stilstand, zo zette jij naar je hand

 

loop niet alleen van het hele gezin, ook die van

 

treinen en bussen,

 

 

 

haastig je volgende koopje voor ons tegemoet in de

 

stad of op weg naar je moeder om die te verzorgen.

 

Hoogte noch diepte, watersnood, hernia, kon je weer-

 

houden: hart was te

 

 

 

groot. Daarom reisden wij 's zomers met wie er maar mee wou

 

in onze Moskwa naar zee - Zoutelande, vakantie.

 

Drie zaten voor, vier achter, één lag in de koffer -

 

hoe meer zielen.

 

 

 

Later bergopwaarts. Welvaart had toegeslagen.

 

Vorarlberg. Wandelen. Alpenwei liefelijk geplunderd:

 

Paradijs moest ook in eigen vertrouwde omgeving

 

bloeien. Verwelkte.

 

 

 

Wij vlogen uit, maar toch niet te ver van

 

't ouderlijk nest werd geland op prachtige banen:

 

dokters en dominees. Naamdragend kroost ten ge-

 

pasten tijde, met mate.

 

 

 

Nu, nu de boeren agrariërs, kinderen Beraders der Mensen,

 

't CDA herrlich weit, past met welgevallen terugzien

 

op jullie paden voor velen gebaand, elkaars laatste warmte ver-

 

wonend.