De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 52]

Vier gedichten
Mees Houkind

Vergezicht

Een donzen wind strijkt langs het riet.
Het grootzeil rekt zich in een loom gebaar
over de boot. De warme hunker naar
de horizon, naar wat hier nog niet is
maar daar kan zijn
spant alle schoten strak.

De boeg trekt verre golven naar zich toe
het bruisen tintelt langs de houten flanken
onder het blanke doek dat breeduit
kracht vangt voor de tocht
en siddert in standvastigheid.
Ze zijn op weg.

Wie aan de oever achterbleef
tot aan de schouders in het riet
ziet nog een poos de gladde streep
als teken van verwijdering
maar dan niets meer.
Of 't moest de lege einder zijn
en gras dat licht geplet blijft liggen
aan de waterkant.

[p. 53]

Als dat kon

Dit gevoel is als het spelen in de late namiddag
eind augustus; eigenlijk moest het eten al op tafel staan.
Het schemert nog net niet maar de lucht wordt al vager
met het witte van taptemelk op glas,
de geluiden trekken zich terug op zichzelf in de verte
en als je je adem in kon houden, als je dat kon,
zou ook de tijd oplossen, zijn onverbiddelijkheid prijsgeven.
Dit gevoel is als het spelen in de late namiddag,
als je stil bent roept niemand je binnen.

Boom

Tegen de avond
als de velden zich vouwen
en er niets meer te pikken valt,
dat driftige pikken om het beste

Tegen de avond
als de lucht doorschijnend wordt
en er niets meer te vliegen valt,
dat ernstige vliegen ergens heen

Tegen de avond
cirkelen oude kraaien
om de torens en de kruinen
met een palaver van kieskeurigheid.

Dan, als ze hem vinden
zijn gespreide armen herkennen,
strijken ze neer voor de nacht.
Hun zwijgen spreekt de stilte.

[p. 54]

Life's Party

En dan ook dit nog: dat zuigende besef
bezig te zijn met iets dat op zijn einde loopt,
zoals alles altijd weer.
Nog even en je vingers vegen de snippers bijeen,
vermijden de scherpte van het gebroken glas.
De voedselresten
ruikend naar de ontluistering van het verwachten
wacht de vuilnisbak
en na het sop staat schoon servies
weer anoniem in proper onbehagen.
Het is nog niet zover, zeg je,
we zitten toch zo aardig om het nog brandend vuur.
Er zijn toch steeds nog ogen, handen, woorden
en niemand zoekt al naar het amen
of zijn jas.

Een lege troost.

Want ik zie nu in ooit verzinken
en heb niet wat ik heb, maar had al in het hebben
en was, terwijl ik bezig ben te zijn,
verlies wat ik nog niet gevonden heb
vroeg in de morgen als de zon al ondergaat.