De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 50]

Twee gedichten
Peter Verstegen

Belofte

De macht aan een onmens: niets nieuws, maar
hoe kon het bestaan dat hij zó vaak
aan volmaakt beraamde aanslagen

wist te ontkomen?

Die keer op inspectie per vliegtuig:
niets kon fout gaan - een zelfmoordmissie;
maar omdat het hard vroor boven Polen

ontstak de bom niet.

En de man bestemd hem te gidsen
langs Russische oorlogsbuit en die
gezworen had samen met hem de

lucht in te vliegen,

had het tijdmechanisme gesteld op
tien minuten, maar het was die dag zijn
luim niet, na een kwart van de tijd hield

hij 't voor gezien.

Dr. G. zei dat hij het instinct van
wolven bezat en gevaar róók;
een andere uitleg is dat God

over hem waakte.

Von Stauffenberg zou het gelukt zijn,
had hij geen instructie ontvangen
zichzelf te ontzien; zo kwam hij

voor 't vuurpeloton.

[p. 51]

 

‘Diese wunderbare Errettunk!’

 

(Dr. G. weer) ‘Een wonder van God!

 

Een vingerwijzing! We strijden

 

een Heilige Oorlog!’

 

 

 

Stauffenbergs bestudeerde sterfwoord

 

(hij wist tot het eind hoe het hoorde):

 

‘Es lebe das heilige Deutschland!’

 

En dat menen.

 

 

 

Elke keer dat een aanslag mislukte:

 

x miljoen méér een beestachtig einde.

 

De gelovige legt hier een link met

 

de God des Verbonds.

 

 

 

Dat was een onpeilbaar despoot die

 

het middel nog tegen moest komen

 

dat niet door het doel werd geheiligd:

 

het land was beloofd.

 

 

 

Gaat het hoge doel zulke wegen?

 

God was toch ‘van Liefde’ geworden?

 

Bij een God van dat soort is er voor

 

de Duivel geen plaats meer.

Blindvaarder

De levenszee was leeggevist.
Gezichtsbedrog, maar bij het varen
dreigt het gevaar je blind te staren
op bakens die je hebt gemist.

Wat je aan vangst hebt meegenomen
is meer dan je bevatten kan.
Bedenk, blinden zien in hun dromen:
je vaart nog als een edelman.