De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 48]

Drie gedichten
Rob Schouten

Emmaüsganger

Ik was op weg naar huis en wel om iets te eten.
Alleen ontbrak daaraan een metgezel;
aanwezigheid was deze tram niet op haar best,
steevast verdween men om mij te vergeten.
Ik was gezeten, maar niet invalide;
als een attest hield ik het kaartje vast.
Ik kon er op naar huis van oost tot west
en al die tijd was ik geen mens tot last.
Ja, als een blijk van vrede ging ik door de stad,
ik sprak niet en mocht ook niet roken.
Zo brak verveling aan en een gevoel
dat daarbij past: het heeft me nergens aan ontbroken
behalve aan dat welomschreven levensdoel.
Toen was ik waar ik wezen moest, getuigend
van onverwisselbare huidigheid,
en stapte uit voordat een ander was gaan zitten.
Nog steeds voegde zich niemand naast mij en ik dacht:
dan breek ik zelf desnoods het brood
maar hopelijk is het nog vers en zacht.

[p. 49]

De wonderbaarlijke visvangst

Mijn dag is bedorven. Ik haast me de stad in
om vergetelheid op te halen en met de vangst
bij mijn onbestorven weduwe weer te keren.
Eens zien hoe zonder wandelaars en regenbuien
al die trottoirs en puien daar gedijen.

Ik gooi die stemming van me in een vuilniszak,
dan kan ze mooi wat oude kranten lezen
en interessant met andere graten converseren.
Zelf haast ik mij naar de overkant van de straat,
die in een goudgeel strand is omgetoverd
met strandstoel en een macht aan zee -
vergeefs geschreeuw van Piggelmee.

Lot en zijn dochters

Bordelen zijn nu wel van het toneel verdwenen
en de laatste nostalgische hoerenmadam
is door de steile boeren op de vlucht gestenigd
maar even verder in de rose bergen
terwijl ook schemering hen aan het oog onttrekt
dansen jonge, naakte, efemere deernen
om hun oude vader die hen aanziet en betast
en nonsens uitkraamt op een stapel kleren.

Amusant om in een bosje post te vatten
en toenemend te knerpen op het zand
met in je hand een steen en die te werpen
in plaats van rechtsomkeert te maken,
onopgemerkt en naar bevind van zaken.