De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 46]

Twee gedichten
Anne Schipper

De paarse singels
verzonken in een trage sluimering
slingeren zacht het najaar in.

Een ijle mist
weeft ragfijn zijn stiltedraden
van berk tot berk.

In dit broze web spint
traag het najaar zijn leegte
over het grijze water.

Heel dun en laag
klinken verre stadsgeluiden
tot mineur gedempt.

De oude statige huizen
staren in een weemoedig mijmeren
over de ingesponnen singels.

Zij weten hoe straks
heel jong de lente teder
de draden zal afwikkelen.

*

De uitgesleten trap klimt naar zolder.
Jakobsladder van beneden naar verbeelding.
Met elke tree verliest de werkelijkheid
de hardheid van zijn greep.

[p. 47]

 

De zolder komt dreigend op me af

 

met voelbare ogen uit het niets,

 

herkent mij

 

en trekt zich weer terug

 

in zijn donker zwijgen.

 

 

 

Met het zacht sluiten van het luik

 

groeit de tijd los van de klok.

 

 

 

Hier

 

in de overvolheid van de zolder,

 

in het geheimzinnig landschap van koffers

 

kisten en kasten met diepe spelonken

 

en nauwe passen,

 

 

 

hier kan ik zijn wat de stilte

 

me toefluistert.

 

 

 

In deze wereld raken voorwerpen

 

los van hun betekenis, overwoekeren

 

de grens van hun bruikbaarheid.

 

 

 

O, stil luisteren naar de zachte taal

 

van nietszeggende dingen.

 

 

 

De zolder

 

een schip boven de wereldzeeën

 

van de straten.

 

 

 

Naast Bestevaer sta ik op de kampanje,

 

speurend naar zeerovers die verborgen zitten

 

achter het golvende gordijn.

 

 

 

Bedreven laad ik een afgedankte kachel

 

met kogels zwaar van fantasie.

 

 

 

Plots wordt het zolderluik geopend

 

en steekt uit een andere wereld

 

vader zijn hoofd.