De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 24]

Nederlandse poëzie

[p. 25]

Twee gedichten
Erika Dedinszky

die zomer in maart bleek 'n vergissing

een koolmees kun je moeilijk verwijten
dat hij paarse crocussen haat
rijgschoenen dat ze knellen
piano's dat hun lach te breed is
de deurklink dat hij iedereen een hand geeft
wijn dat je er dronken van wordt
jouw ogen dat ze toen niet zwegen

wit hangt in een net van rimpels het
stenen masker tegen de bloedende avondhemel
en druipt beschaamd na

ik hoorde wat niemand zei
ik zag iets in vloeibare angst bewegen
ik voelde al wat nog niet eens gedacht werd

aarde-oude Spanjaarden neuzelen door hun
kromhoorns  stellen hese  onmogelijke vragen

het is pijnlijk lopen met zo'n egel in je borst

holle kreten hollende voetstappen ping-pongen van muur tot muur
dan heft een pick-up arm zichzelf moe op en zwenkt weg
een dorp glijdt onder het nachtdons en sluit zijn lampen
verdwaalde woorden klampen een late zin aan die hier ook vreemd is
op negen hoog trekt een vrouwenhand 't zilveren raam van deze dag dicht

radeloos naakt nadert zichzelf in de voetlange voorjaarsspiegel:
van een ander soort toekomst kan ik me niets meer herinneren

[p. 26]

boogschutters

een hand gleed voorzichtig onder de snaren
het gladde houten lichaam huiverde  huid ontstond
adem woei welluidend door de klankkast  de nerven
vulden zich met bloed  een krul werd wenkbrauw  de sierlijke
kromhals een hals met bange blauwe aderen  onder de hand
vormden zich schuw twee borsten rijzend en dalend op de maat
van een hart dat de vonkende vingers van stroom voorzag
en de halve appel van een buik bolde de tovenaar smekend
toe boven wat kroesgras dat de warme weg wees naar Euridice

de hand schrok  eigenlijk had hij nu ook wel genoeg
gezien en gehoord en kroop ijlings onder de snaren uit
aarzelde  kwam terug op z'n schreden  legde gauw
de hoorn op de haak en slingerde tevreden huiswaarts

de witte striemen bleven nog een tijdlang zichtbaar
op de handrug maar trokken snel weg onder de zachte zalf van het
vertrouwde  een echt lichaam van vlees en vreugde
walste door het huis en vulde het tot aan de nok  dekte
de tafel met brood en bloemen  bladerde dagelijks in de
wolkenkrant en schroeide elke angst weg met de lange
vlam van haar schoot-donkere oogopslag

de andere hand  die van vroeger  zag ik nu weer de boog
ontspannen en de pijl loshaken  reeds trilde het paardenlijf van
ongeduld  het ging nooit om doden  't halfwezen wou slechts
de blik van het verraste wild zien  de tranen van deemoediging
en weerloze liefde

het andere lichaam herinnerde zich met een schok de
zelfgekozen afkomst en stolde opnieuw, gehoorzaam, tot
instrument  door regen  hagel  rukwinden  scherpe vogel-klauwen
betokkeld gonst het zichzelf nu voor de zoveelste maal toe:
niet de duur van het lied -
- alleen de melodie telt!