De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 68]

Drie gedichten
Peter Verstegen

Zonnewende

Het aangevroren verdriet
hoort bij je, voel je niet;
maar smelt het ijs eenmaal,
dan voelt je vel

schraal, bibberig onbedekt;
je bent door warmte gewekt,
maar wat je bent geweest
is als verweesd.

De oude schulp van pijn
was veilig om te zijn,
geëigend om elk voelen
te onderkoelen.

Uitweg die zichtbaar werd
bij het smelten: dat je hart,
en het hare, door te delen,
elkaar helen.

[p. 69]

Zomer

Op haar rug gezien is zij,
in de zon neergevlijd,
van schouder tot dij

gewreven koper.

Met die taille is zij,
mijn wellust ten spijt,
een memento voor mij:

levende zandloper.

Kringloop

Het leven komt uit de zee vandaan
en ook mensen zijn nog een poosje vis
in een waterlijk moederlijf.

En na de dood keert waaruit zij bestaan,
en zeker de ziel die van waterstof is,
terug in de zee haar lijf.