De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 65]

Vier gedichten
Charles B. Timmer

Odessa

Een stad uit zeeschuim opgeheven
als een oud speelgoed dat vergeten
een hulpeloos leven voort moet leven
door heldenkracht op een plateau gezet,

stad die zich voegend naar een aardse wet,
een zwevend nest van rozeblad en lompen,
uit ingewand van holle catacomben
het leven voortbrengt en de vreugde teelt,

waar ieder kind met de acacia speelt,
een stad niet bang dat zij eens zal verleppen:
aan d'ene kant onmetelijk - de steppe,
aan d'andere kant de moederschoot - de zee.

(1933)

[p. 66]

 

*

 

 

 

Droomkolibri, kostbare vlok van kleuren,

 

rijpgeworden vreugde aan mijn schouder,

 

verlaat mij niet! - Ik vrees het langzaam ouder

 

worden en het lange treuren...

 

 

 

Was niet het zwijgen tussen ons vertrouwder

 

dan dit gesprek dat klinkt als scheuren

 

van wat met jou, met mij straks gaat gebeuren,

 

als het lente wordt en onheilspellend kouder,

 

 

 

als het zomer wordt en het wellicht gaat sneeuwen

 

in vlokken van ontstellende gestrengheid

 

over het wit geklede afscheid onzer ogen...

 

 

 

Jij was mijn kleur: mijn vreugde of ontstemdheid -

 

waar zal ik zijn onder het kleed der eeuwen,

 

als jij, mijn kolibri, bent heengevlogen?

(1948)

Niet alles kan, maar alles moet

God is - als ik Hem zo mag noemen -
schenker en bedelaar ineen.
Een zegenaar en een verdoemen:
Manna voor mij en molensteen.

Hoe lang duurt het te leren lopen
en waar voert al dat lopen heen?
Winkelen is het, pingelen, kopen:
Manna voor mij - of molensteen.

Wij komen thuis. Bij het uitpakken
blijkt dof wat eerst zo stralend scheen.
Ik voel het: al wat stijgt moet zakken -
wat manna was wordt molensteen.

(1982)

[p. 67]

Afscheid

Ik ben geen zon - vergis je daarom niet,
eerder een kaars, gemakkelijk uit te blazen.
Mijn licht straalt als een baak in een gebied
dat inligt tussen twijfel en extase.

Een olifant, een wolf kent geen verbazing
in deze wereld, aan elkaar gelijmd
door een soldeer van rede en verdwazing,
door wetten even streng als ongerijmd.

Geen aureool, maar twee doorboorde handen
was wat de mens zijn God te geven had -
Wacht even nog: straks slaak ik alle banden
als een magnolia die bloedend openspat,

bloeiende dood, waar ik zelf van versteld sta,
ik, voor geen boze geest of godheid bang.
Ik dank hen buigend - dat ik hier vermeld sta
als klank, als naam, als woord, als zwanezang.

(1982)