De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 63]

Twee gedichten
Jelmer Steenhuis

Onweder

Je wou naar de duinen. Opgaan in de
elementen. Jezelf terugvinden.

Inktlicht. De storm is oorverdovend.
De wereld stelt zich in op de ontlading.
God legt de laatste hand aan de bedrading.

Je kunt niets meer doen (behalve geloven).

Contact wordt nog niet tot stand gebracht.
Je woorden waaien weg. Je lacht wat.

Voltage stijgt en kartelt je contouren.
Helm buigt. Een windzak scheurt. De aarde smelt,
wordt stroomgebied, wordt een elektrisch veld.

Je zegt, mijn vader gaat al jaren naar de hoeren.

[p. 64]

Mass

De regen valt met bakken naar beneden.
New York staat op de stoep met welkomstbadges,
met stickers, foto's, borden, buttons, petjes.
Waar anders wordt gejaagd, wordt nu gebeden.

De kinderscharen blijven dapper zwaaien
met hun verlepte vlaggen. Het gerucht
komt toch nog onverwacht. Een diepe zucht.
De massa golft en staat in lichterlaaie.

Hij komt. Hij komt. Daarginds. Hij komt eraan!!
Het regenen houdt op. De Paus Zijn Hoofd
steekt door het dak. Hij wuift naar Zijn Publiek.

Hij streelt gehandicapten energiek
door het doorweekte haar. Bijna profaan.
Hij kust een kind. De mensen zijn verdoofd.

Ook zei Hij nog dat alles blijft bestaan
en dat Hij geen verandering belooft.
Gejuich alom. Niemand is katholiek.