De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 50]

Drie gedichten
Piet-Hein Houben^*

Echo

In blauwe stukken valt de voorjaarslucht
door het geraamte van het krakend bos.
De sneeuw is schuifelend in de grond gevlucht
en weekt de slippen van de winter los.

Bedauwde adem van de dag bewaart
nog tranen van een langgerekt verzet.
De ochtend speelt met schichtig licht, vergaart
de jongste kleuren op een oud palet.

Hier weer de allereerste stem ontmoeten,
de vederlichte echo aan de plas
en zo maar dansen, dansen tot het gras
te scherp geworden is voor kleine voeten.
Weer wil ik weten wie ik vroeger was
toen ik een lied zong en een bloem begroette.

* Van Piet-Hein Houben verschijnt dit najaar bij Uitgeverij Querido de bundel Sirene

[p. 51]

Tuimelraam

Twee vensters maken deel uit van mijn huis:
een ruit die rilt van de doorzichtigheid
daar waar de gevelpui is uitgebreid;
kamer en straat zijn in het midden thuis.

Het andere heeft alles van een raam
dat opengaat wanneer de wind er draait,
naar binnen tuimelt in het dakgebint;
sluis voor de tint die anders overwaait.

Mijn zolders geven uitzicht op een meer
waar noorderlicht de vrije toetsen vindt.
Daar ga ik glazenwasser op en neer
aan alle poriën van 't raam dat lekt
omdat het voor de hanebalken zingt
zodra de wind komt tuimelen en trekt.

Steeds

Dit is de zee: een bed met baldakijn
voor losse vlechten en losbandig licht,
voor blauwe ruimte en voor evenwicht
in de beweging van het samenzijn.

Dit is mijn zee: de dans tot op de huid
met sluiers water, golven en de stroom
verslingerd aan de voorsprong op de droom
die zijdezacht omsingelt en omsluit.

Steeds als de leegte mij bezet, verdeelt
draag ik mijn lichaam ijlings naar de zee.
Zij neemt mijn armen en mijn benen mee
en laat mij drijven op een hand die streelt
en laat mij vonken slaan van lieverlee
en haar bewonen als een spiegelbeeld.