De Tweede Ronde. Jaargang 3



[pagina 48]
Twee gedichten J. Hombergen Kanaal Nooit zal de tekening vervagen, die harde silhouetten maken in het oude gerimpelde water. De rafelige wind krijgt een nieuwe schering aangemeten van ijzersterke vertikalen, en takken vlechten samen tot een donkere baan, waarin geen licht meer binnendringt. Geflankeerd door leunende bomen probeert zo het troosteloos kanaal aan zichzelf te ontkomen.

[pagina 49]
Under scaduwe fithera thinra gescyld me...Ga naar voetnoot* De stilte, zo klein toch, zo ongewassen, kan zo heersend zijn, dat je haar op pantoffels kunt horen sluipen, her en der, door het nachtelijk landhuis van intens luisteren. Aan het raam ontpoppen zich de sterren als navels van buikdanseressen, lui knipogend naar het vloerkleed, dat zij heupwiegend hebben naakt gemaakt. Als straks het op hol geslagen vliegwiel, ons aller maan, de topzware aarde over de bol heeft geaaid, zoals een grijze dameshand dat doet haar versufte papegaai, zal onder het zuidelijk venster dan de gespierde bode, druipend van ochtend, op zijn koebot blazen? De verminkte aarde zal weer opengaan. Naast nieuwe nood zal nieuwe redding dagen.	voetnoot* Beschut mij onder de schaduw van uw vleugelen (uit een tiende-eeuwse Engelse psalmvertaling.)