De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 40]

Deze Janus Bifrons ontstond in 1974 in Rome toen ik (uit twee toevallige kleurvlakken) voor een vriendin de mengbaarheid van acrylverven probeerde te demonstreren. Achteraf gaf ik hem namen als De vertaler en Tweelingen. Het belendende Junius (Gimini...) schreef ik in 1981 op verzoek van Cees Aarts voor zijn Letterkundige Almanak voor het Willem Elsschotjaar 1982, omdat ik in juni van dit jaar de halve eeuw vol zou maken. Eusebius en Florestan zijn de twee uitdrukkingskarakteristieken van de bezonnene en de onstuimige die beurtelings in Davidsbündler (op. 6) en in Carnaval (op. 9) van de junimens Robert Schumann ‘aan het woord’ komen. (MF)

[p. 41]

Gedichten
Marko Fondse

Junius

Wat een naam voor een maand. Hij zelf kan er zich ook al
geen jota bij voorstellen. Als alle eieren gelegd zijn
komt hij nog eens aankakken, erfgenaam van groen
en van redelijk weer. Moest Mei dáárvoor sterven?
Hij weet zich het koekoeksjong van de twaalf.
Anderen stammen van goden, twee dragen namen van keizers,
vier zijn voorzien van althans een ordentelijk nummer.
Spruit hij uit ietwat sekretige Juno? Hij is er
moederskindje genoeg voor, maar historisch ligt het niet vast.
Nooit geëcht en toch erfelijk belast, een beetje een mietje,
een tweeling in één persoon die zijn eigen gezicht niet kent.
Smaakt op zijn best naar de voze aardbei - met suiker
pas echt te genieten.

Junius, neem je dit alles maar zo

van een door tandpijn gekwelde Hollandse dichter?
Waar blijft toch je zin voor een tikkeltje eigenwaarde?
Hier, zet die zeilpet maar op, hij staat je zo aardig
en kaptein word je nooit. Eusebius schonk je ons, schonk
Florestan ons. Onverantwoordelijk geef je je leeg - een
good mixer, plannetjesmaker, ideetjesverbreider, goeiige losbol.
We houden toch van je, kwikzilveren vluchter, nooit rijpende
appel voor onze onmeetlijke dorst. Je mengde wat blauw
door ons leven. Maar als je gaat sterven gaan wij op vakantie.
Bij de oogst word je amper gemist, bij het feest van de
sterken. Nu dag, malle gekkerd, dag hoor en zoek het maar uit.

[p. 42]

Van de kruk

Niet met uw hond en zo'n bevallig wezen
als u had ik mijn leven graag gedeeld.
Met zo veel ziel nog in mijn lompe vlees is
ook het schoonste iets dat straks verveelt.

Tenslotte is wat ik heb meegenomen
van u iets waar u zelf niet van verarmt, -
niet meer dan wat ik deel met al die dromen
van ieder die zich aan uw schoonheid warmt.

En dat volstond om als bezielde kijker
gelukkig van mijn barkruk opgestaan
in woorden niet te vatten hoe veel rijker
u uit de weg mijn eigen weg te gaan.

Geworden

Dat mijn verstand het heeft kunnen beleven,
dat mijn gevoel daarin is meegegaan -
de omslag in je ogen
van wanhoop om het niet begrepen kunnen worden
tot lust van niet begrepen willen zijn -
het maakt me vrij van alle meegevoel,
nu dat de pure wereld kan beginnen
zonder uitkomst, zonder doel.

[p. 43]

They shoot horses

‘Mijn liefde zal je altijd blijven volgen,
in 't landschap van je ziel een kreupel paard.’

Zo jammerlijk is nu een liefdesbrief.

Wees moedig. Los dat schot
en dood die metafoor.

Het vlees zal nog wat stinken,
maar blinken het karkas
in zon en duisternis.

Het is dan zaak niet meer te struikelen;
doornen zijn de ribben.
Of, als je wilde, eer een rek met zwaarden.

Zie je het tuighuis in dat dulle paard
dat je alleen uit dierenliefde spaart?
Wat is versleten liefde laf.

Wij zagen je het liefst als drakendoder.

Voor Nini Brunt, negentig

Nini, broos krachtig wezen,
mocht ík ooit negentig worden,
compos tot schrijven en lezen,
halfblind, ontoegankelijk voor de
onzin waarin wij leven,
steeds nog bereid iets te geven, -
stuur dan van ginder een teken,
eeuwig signaal voor ons leken.
Of, áls je kunt, doe het sneller.
Maar gun je de tijd, dat wel hoor.