De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 37]

Nederlandse poëzie

[p. 38]

Twee gedichten
Maarten Doorman

Een lome regen
versluiert de verten,
vermoeit me tot in het merg.

Zie, mijn tenen
(waar ik eens op liep)
verwortelen
in de vette klei;

wat bewegen is, veranderen,
kan ik me niet meer herinneren.

Het is niet erg; want
zie, mijn horizon
beperkt zich tot een rij
popels in de berm:
achter elke boom staat een andere.

[p. 39]

 

Rust krijgt het land

 

in kanalen en vaarten,

 

in hun rechtlijnigheid.

 

 

 

Verandering van richting

 

is geen kleinigheid.

 

 

 

Een knik van een vaart, van een kanaal,

 

heeft bij het voortgaan

 

verstrekkende gevolgen.

 

 

 

Populieren wijzen daar al op:

 

wolken wissend, langzaam

 

en golven.

 

 

 

Gestrekt trekken strepen

 

het landschap strak,

 

geen beurtschipper schendt

 

het oppervlak.

 

 

 

Kanalen en vaarten,

 

alles verbindend

 

in opengewerkte weidsheid.

 

 

 

De brugwachter

 

en de sluiswachter

 

bedienen oneindigheid.