De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 142]

Drie gedichten
Brendan Behan^*
(Vertaling Maxim de Winter)

Jackleens weeklacht voor de Blasket-eilanden

Voor Seán van Brian uit Ballyferriter

De grote zee lijkt van glas als de zon verdwijnt,
Nergens een boot, geen levensteken in deze verlatenheid
Behalve de laatste adelaar vliegend aan het eind
Van de wereld, boven de Blaskets in hun eenzaamheid.

De schaduwen van de nacht worden verspreid als de zon ondergaat
En tussen de wolken schijnt het koude licht van de wassende maan,
Die haar kale vingers richt naar de aarde
Waar verlaten, verzakte, ingestorte huizen staan.

Geen geluid, maar vogels met wiekende vleugels boven de golven,
Blij om hun terugkeer, hun kop in hun veren verborgen,
De wind zwaait traag een deur heen en weer in het donker,
Binnen brandt geen vuur, is geen warmte, is niemand geborgen.

* Brendan Behan, de Ierse dichter en drinker - een soort dubbele tautologie - heeft zijn eerste werk in het Iers geschreven. Tot dat vroege werk behoren, behalve zijn tweede toneelstuk An Giall, dat in de Engelse bewerking onder de titel The Hostage beroemd is geworden, ook een aantal gedichten. Drie daarvan zijn nu voor het eerst rechtstreeks uit het Iers vertaald.
Het klankpatroon van de Ierse poëzie is van oudsher gebaseerd op assonantie, al komt ook alliteratie en incidenteel rijm voor. Wel zijn de vooral in het Middel-Iers zeer streng voorgeschreven klankschema 's veel vrijer geworden, maar toch hanteert ook Behan het middel van het klankrijm gretig.
In mijn vertalingen heb ik getracht deze klankaspecten - die in het gedicht Jackeen ag caoineadh na mBlascaod het meest geprononceerd zijn - recht te doen zonder af te wijken van de betekenis.
(M. de W.)

[p. 143]

Voor Seán Ó Súilleabháin

Oscar Wilde, Poète et Dramaturge, né à Dublin le 15 Octobre, 1856, est mort dans cette maison le 30 Novembre, 1900

Na al het tumult
dat zijn leven vervulde
Is hij gestorven
verscheurd door angst
uitgestrekt in het schemerlicht
ligt zijn levenslustige lichaam
stom in de duisternis.
Zwijgend, terwijl de rouwkaarsen vlammen.
Zijn slanke lichaam dood
en zijn krachtige blik gedoofd
in een koude kale kamer
met een conciërge die boos is
omdat hij zich heeft uitgesloofd
voor een buitenlandse dronkaard
die vertrokken is zonder een fooi
van tien procent te betalen.
Verdreven uit de Flore
naar de wildernis van de vroomheid
is de jonge prins der zonde
oud en bitter geworden,
het gouden juweel van de lust
heeft hij achtergelaten,
de steun van Pernod heeft hij ontbeerd
alleen wijwater was er als troost.
De jonge koning van de schoonheid
is een gebroken Narcissus,
maar de ster van de reine Maagd
werpt haar schijnsel op het water

Envoi

Het is mooi om als zondaar te leven
Maar het is erg om te sterven zonder zegen
Oscar, bravo:
Je hebt geen van beide vermeden.

[p. 144]

Met dank aan James Joyce

Hier in de Rue St. André des Arts
Dronken in een Arabische kroeg
Leg ik je uit aan een nieuwsgierige Fransman
Dronken ex-G.I. 's en een Rus.
Ik prijs elke letter die je op papier hebt gezet
En drink Pernod in Frankrijk als gevolg van wat ik zeg
We zijn trots op de schrijver die je was
En we zijn je dankbaar voor de Calvados in ons glas

Als ik jou was
En jij mij
Uit Les Halles komend
Met een luidruchtige buik vol cognac
Zou je een paar gedichten schrijven om me te prijzen

Buíochas do James Joyce

Annseo i Rue St. Andre des Arts
i dtabhairne Arabach, ólta,
miním do Fhranncach fiosrach thú
Ex-G.I,'s 's Rúiseach ólta.
Molaim gach comhartha dár chuiris ar phár
Is mise san Fhrainc ag ól Pernod dá bharr.
Maidir le conteur is bródúil sinn díot
Is buíoch den Chalvados ólaimíd tríot.

Da mba mise tusa
Is tusa mé féin
Ag teacht ó Les Halles
Is ag iompair an méid seo cognac
Ag seinnt ar lánbholg
Scríofá-sa bhéarsa nó dhó do mo mholadh.