De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 48]

Twee gedichten
Peter Verstegen

Kleine Derde Wereld Litanie

Fysieke benauwenis, hitte en tijd
die stilstaat, zuidoostaziatisch,
witgloeiende straten, lawaai, in het zonlicht
trilt stof, en dáár gaat een melaatse.
Er ligt een karkas van een hond op straat
waar kraaien zich aan vergasten.
Het rivierbed is droog, de aarde gebarsten,
vee en mensen gaan hier genadig vroeg dood.

Wereld die vreemd blijft, waar wreedheid als geestig
beleefd wordt, een geit die haar jong zoogt
een schop krijgt, waar lijden veracht wordt
en zieligheid is om te lachen,
waar integriteit de status heeft van een koloniale besmetting
en trappen op wat onder ligt een ongeschreven wet is.
Al die tempels zijn er ook alleen nog maar
voor de toerist en de bedelaar.

Waar de cultuur morsdood is, waar toneel
ontbreekt of uit de elfde eeuw dateert,
waar alle sier en opsmuk smakeloos is,
waar nescafé en plestik bloemen, alles
wat nep is wordt vereerd, waar kitsj de norm is,
waar wie er kans toe zag al lang zijn land ontvlucht is,
en nooit meer terugkeert. Derde Wereld, met een
ruime voorsprong ziekste van de drie.

[p. 49]

Refrein

Het was een nacht van geluiden,
met regen tegen het raam.
Geleidelijk nam het gespetter
verstaanbare stemmen aan:

‘Liefde is zonder de stroom te
kennen de zee in gaan.’
‘Liefde is als een vreemd huis
vreesloos binnengaan.’

‘Liefde is voor een ander
meer zijn dan voor jezelf.’
‘Denken dat je alleen niet
meer bent dan een helft.’

De oude verwarmingsbuizen
pruttelden een refrein:
‘Liefde is aan iemands genade
overgeleverd zijn.’