De Tweede Ronde. Jaargang 3

[p. 47]

Twee gedichten
Jos Versteegen

Djongos

Een djongos uit een ver verleden
Bewaakt nog steeds de witte poort;
Hij heeft het groeten niet gehoord
Toen iedereen is weggereden.

Hier is de tijd niet voortgeschreden,
Hier is de stilte niet verstoord:
Een djongos uit een ver verleden
Bewaakt nog steeds de witte poort.

Het landgoed werd een hof van Eden,
En door geen enkel toverwoord
Krijgt men weer toegang tot dit oord;
De laan blijft eeuwig onbetreden.
Een djongos uit een ver verleden
Bewaakt nog steeds de witte poort.

Een jaar geleden

Een jaar geleden, ergens in de stad.
Het was al donker, en er viel wat regen.
Terwijl ik droomde van een vrijpartij
Passeerde er een bus; ik werd bespat.

Op een of ander plein kwam ik je tegen.
Je ogen vroegen: Ga je mee met mij?
Je dacht dat ik je niets te zeggen had
En daarom heb je onderweg gezwegen.

Ik trilde, en bekeek je van opzij:
Je ogen spraken van een groot verlangen
Naar iemand die gelukkig maakt en blij.

Het huis had slecht verlichte, lange gangen.
Het hok. Het bed. Je kwam al dichterbij,
En ik - ik streelde enkel maar je wangen.