De Tweede Ronde. Jaargang 1

[p. 122]

Gedichten
Federico García Lorca
(vertaling Dolf Verspoor)

De gil

De ellips van een gil
gaat van bergwand
tot bergwand.

Uit de olijvenwei
wordt hij tot regenboog
zwart op het nachtblauw.

Ay!

Als een vioolstreek
liet de gil de
lange snaren trillen
van de wind.

Ay!

(Die in de holen wonen
komen met walmende lampen)

* Uit een volgend jaar bij Meulenhoff te verschijnen bloemlezing van Lorca's poëzie in vertalingen van Dolf Verspoor.

[p. 123]

Sevilla

Sevilla dat is een toren
van scherpe boogschutters vol.

Sevilla om te kerven

Córdoba om te sterven

Een stad op de loer naar
lange soepele ritmen
om in elkaar te krullen
tot labyrinthen:
laaiende
wijnranken.

Sevilla om te kerven!

Uit de hemelboog vurig
over zijn laagland schiet
gedurig
de pijl van zijn rivier.

Córdoba om te sterven!

En waanzinnig van einders
mengt het onder zijn dranken
van Don Juan het wrange
en Dionysus' voleinding.

Sevilla om te kerven!

Leve Sevilla om te kerven!

[p. 124]

Lied van de kleine dood

Dodelijke weide van manen
en bloed onder de aarde.
Weideland van oud bloed.

Schijnsel uit gister en morgen.
Dodelijke hemel van gras.
Schijnsel en nacht uit zand.

Ik kwam de dood er tegen.
Dodelijke weide uit aarde.
Het was een kleine dood.

De hond op het terras.
Enkel mijn linkerhand
doorkruiste eindeloze
bergen van dorre bloei.

Sintelen kathedraal.
Schijnsel en nacht uit zand.
Een kleine kleine dood.

Een dood en ik een mens.
Een mens alleen en daar
een kleine kleine dood.

[p. 125]

 

Dodelijke weide uit manen.

 

Sneeuw huivert er en kreunt

 

buiten achter de deur.

 

 

 

Een mens? En dan? Zo blijft het:

 

een mens alleen, en daar:

 

wei, schijnsel, liefde en zand.

Cordobaanse wijk

Ze schermen zich in huis
tegen de sterren af.
De nacht zakt in elkaar.
Binnen: een meisje dood
met een scharlaken roos
verborgen in het haar.
Door traliewerk beklagen
zes nachtegalen haar.

De mensen steunen rond
met wijdopen gitaren.

[p. 126]

Qasida van de liggende vrouw

Je naakt zien is weer denken aan de aarde.
De aarde glad, van zijn paarden ontdaan.
Zonder een oeverriet, gave gestalte,
dicht voor het komende: zilver de grens.

Je naakt zien is de siddering begrijpen
van regen zoekend naar een tere loot,
de koorts der zee met het eindeloos voorhoofd
die nooit de glans zal vinden van zijn wang.

Het bloed zal daveren door de alkoven,
stormenderhand met fel fonkelend zwaard -
maar waar een hart van padde ligt verscholen
of het viooltje, zul je nooit verstaan.

Je buik is één verwoed gevecht van wortels,
je lippen onomlijnde dageraad.
Onder de lauwe rozen van je slaapstee
wachten de doden kreunend op hun beurt.