De Tweede Ronde. Jaargang 1

[p. 120]

[Gedichten Kostas Karyotakis]

De ideale zelfmoordenaar
Kostas Karyotakis
(vertaling Hero Hokwerda)

Hij sluit de deur achter zich toe, hij neemt weer
zijn oude, op zij gelegde brieven voor zich,
leest in alle rust, en tenslotte doet hij
voor de laatste keer zijn slepende rondgang.

Zijn leven, zegt hij dan, was een tragedie.
Mijn God, de vreeslijke lach van de mensen,
het zweet en de tranen, de nostalgie van
het hemelruim, de eenzaamheid van de wereld.

Hij staat voor het raam en kijkt naar de bomen,
de kinderen, de natuur in de verte,
de steenhouwers die het marmer bewerken,
de zon die voor altijd onder zal gaan.

Alles is afgelopen. Kijk, het briefje,
kort en eenvoudig, groots, zoals het goed is,
van onverschilligheid en van vergeving
vervuld voor de tranen van wie het zal lezen.

Hij kijkt in de spiegel, kijkt dan hoe laat het is,
vraagt zich af of het waanzin is of een vergissing,
‘nu’, fluistert hij, ‘is alles afgelopen’,
in zijn binnenste zeker van het uitstel.

[p. 121]

Preveza

Dood is: de kraaien die krassend te keer gaan
op de zwarte muren en op de daken,
dood is: de vrouwen die liefde bedrijven
als ging het om het schoonmaken van uien.

Dood is: de smerige schamele straten
met hun grootse en glorieuze namen,
de olijfgaarden, de zee rondom en zelfs ook
de zon: dood temidden van alle doden.

Dood is: de agent van politie die inpakt
en na gaat wegen een ‘ondermaatse’ portie,
dood is, op het balkon de hyacinthen
en de onderwijzer lezend in zijn krantje.

Preveza's Basis, Garnizoen en Kazerne.
Komende zondag speelt voor ons de fanfare.
Ik heb bij de Bank een spaarboekje genomen,
met een eerste inleg van dertig drachmen.

Op je gemak wandelend over de kade
denk je: ‘besta ik?’ en dan: ‘je bestaat niet!’
Aankomst van de lijnboot, de vlag gehesen,
misschien komt meneer de Prefect ons bezoeken.

Was er tenminste, temidden van al die
mensen, maar iemand die doodging van walging ...
Zwijgend, bedroefd en met alle decorum
konden we ons op zijn begrafenis vermaken.