Turias ende Floreta

Hoe die meester vanden schepe metten grave ende alle dander ridders eendrachtelijcken sloten dat men die schoone Floreta in die zee worpen soude.

DOen sprac de meester vanden scepe totten grave segghende. Heere ter droever rijt quam dees ioncfrouwe in dit schip, want nemmermeer en sullen wi die perijckelen der zee ontcomen so lange als si hier binnen is, daerom

[p. 11]

siet wat ons te doene staet, want dese tribulatie coemt ons door eenich van hare sonden oft door die onse, want wi sien die doot voor onse ooghen. Alle die int schip waren dese woorden hoorende dachten dat wel zijn mochte ghelijck die scipmeester dat hadde gheseyt. Midts den welcken si sonderlinghe¹⁾ secretelijcken raet hielden die wijle²⁾ dat Turias met Floreta in die camer waren die vanden woorden niet en wisten die die schipmeester gesproken hadde, ende die grave sprack tot hen allen segghende. Vrienden mi dunct dat wi in allen manieren behooren raet te soecken om Turias onsen prince vander doot te beschermen, midts dat zijn vader hem ons bevolen heeft, daerom worpet dese vrouwe inder zee, want beter ist een verloren dan wy alle tsamen met onzen prince daerom siet wat ghi doen wilt. Doen spraken si alle te samen dat si den raet des graven doen wilden, ende die scipmeester sprac segghende. Dusdanighen werc behoort met discretien te geschiene, ende om dat beter tot onser verlossinghen te volbrengen laet ons heymelijc alle die wapenen wter cameren halen dye wijle²) dat Turias ende Floreta slapen, so dat hi niet en hebbe om hem mede te verweren, dan sullen wi haer met foortsen nemen ende in die zee worpen. Desen raet aldus ghesloten sijnde haelden si alle die wapenen wter cameren, midts welcken geruchte Turias wten slaep ontspranck seere vervaert sijnde tot hen seggende. Vrienden wat soecti oft wat begheerdy dat ghi dus op malcanderen siet. Dat sal ic u segghen sprack die grave, maer ick bid u en nemes in gheenen evele³⁾, want ick gheloove ist sake dat ghi tgene doen wilt dat wi onderlinghe gheoordineert hebben so suldy ende wi alle tsamen dit perijckel des doots ontcomen, maer ist dat wijt niet en doen so sijn wi seker na der fortunen

1) Afzonderlijk

2) Terwijl

3) Duid het niet ten kwade

[p. 12]

dat wi midts onse sonden die doot verwachtende sijn in deser zee. Heer grave, sprack Turias hebdi dien raet vonden dat waer seer goet. Heere sprack die grave, wy en sullen nemmermeer vander zee comen ten si dat Floreta sterve. Turias dat hoorende verscricte, tot den grave segghende. Warachtelijcken grave ghi en hebt niet gesproken als vrient, maer als viant die mijn doot begheert, niet die doot van Floreta daerom ic sterven sal, want ghi en sult haer niet dooden ghi en hebt my eerst ghedoot. Ick bid u heere sprac de grave, en weest niet so ontsinnich dat ghi in dese zee begheert te sterven om een vrouwe, want dat soude ons te grooten verlies zijn. Die schoone Floreta dit hoorende wort bitterlijcken screyende wt vreesen der doot seggende. Ay mijn beminde here Turias en soude dese mijn doot niet moghen af ghestelt¹⁾ worden, hebdy my daerom wt mijns vaders hof met crachte gehaelt. Doen sprac Turias met weenenden ooghen totten grave seggende. Och goede grave ic bidde u door ghenade dat ick haer niet en sie sterven, maer wildy ymmers dat si sterve, soo worpt ons alle beyde tsamen in die zee, nae dien dat dese tribulatie op ons coemt door onser beyder sonde, om dat ick haer wt haers vaders hof gheleyt hebbe. Floreta wert van grooter banghicheyt heel verweloos, met droeven herten segghende: Aylaes Turias wtvercoren vrient, ter droever tijd heb ic u oyt bekent²⁾, dat onse liefde dus onlange³⁾ dueren mach. Met dien grepen haer die ridders om haer in die zee te worpen. Dwelck Turias siende, bestont seer bitterlijck te schreyen zijn handen wringende, thayr wt sinen hoofde treckende, so dat si alle met hem worden schreyende die int schip waren. Mettien heeft die graef genomen die schoone Floreta in zijn armen totten ridders seggende. Ghy heeren

1) Belet

2) Leeren kennen

3) Kort

[p. 13]

hout Turias ick sal haer in zee worpen, want wi te langhe toeven tot onser alder bederffenisse. Turias dat siende, meendese den grave te nemen, maer alle die int schip waren overvielen hem met sulcker cracht, dat sy hem handen ende voeten bonden, dies hi van boosheden roepende wort, ghelijck een wtsinnich rasende mensche, met weenenden oogen, seggende. Och heere ick bidde u door God van hemelrijck, dat ghi dese onnoosel creatuere dus deerlijcken niet en verdrinct, maer doetse stellen op ghene steenrootse, om haer aldaer te laten sterven, op dat ick met mijn ooghen haer doot niet en aenschouwe. Heere antwoorde die grave, wat mach u baten dat si op die steenrootse sterft, want daer niet en is by te leven, noch gheen soet water om te drincken, daerom waert beter een corte doot dan op die rootse van armoeden in groten mistrooste¹⁾. Here doet my so veel liefden, sprack Turias dat ghi my ende haer opter steenrootsen doet stellen, om al daer onder ons tween met malcanderen te sterven, want ick geloof wel dat ghi om ons beyden dese tribulatie hebt maer al doode ghy dese maecht, my te lijve²⁾ latende, daeromme en soude die tempeest der zee niet cesseren, want meerder schult der sonden hebbe ick dan si. Om Gods wille en begheert ws selfs doot niet, sprack die grave, want wy en sijn met u niet ghereyst om u te laten inder noot, dat en was tbevel ws vaders niet, daerom en sal geensins gheschien tgene dat ghi dien aengaende begeert, ende dye grave sprac totten schippers. Vrienden worpt dese vrouwe terstont inder zee, op dat wi deser tribulatien ontslaghen worden. Turias siende datmen sijn lief die schoone Floreta int water worpen soude, greep haer met sijn gebonden handen byden slippen haer soo vast houdende, dat sise hem in gheender manieren ontrecken en conden, ende sprac totten grave

1) Wanhoop

2) In leven

[p. 14]

seggende. Heere ick bidde u al en wildy haerder niet ontfermen, hebt doch ontfermen op mi, op dat mijn siele niet en verderve om die hare, ende en doet haer niet worpen inder zee, want ghi niet winnen en sult aen haer doot. Mer ic bidde u dat ghy haer op gheene steenrootse doet stellen, want so veel sal haer doot daer profiteren als inder zee. Wie souse daer willen stellen, sprac die grave al schreyende, want die zee is so stuer datmen daer nemmermeer en soude mogen¹⁾ comen metten boot. Doen spraken vier vanden schippers, midts den grooten druc dye si aen Turias ende Floreta mercten, seggende. Heere wi sullen haer op die steenrootse vueren, al ist perijckeloos²⁾ om dye grote ongetempertheyt der zee. Vrienden condy dat doen, sprack die grave, dat waer my seer lief, want my haer doot so seer verdriet als u. Doen stelden haer die schippers inden boot met grooter bedructheyt, ende een van Turias schiltknechten sprack tot hem segghende. Heere ick begheer mede te gane, wandt ick wil sien waer si haer stellen sullen. Vrient God verleen u goede avontuere, sprac Turias. Doen stierden si den boot vanden groten schepe, ende bestonden inden naem Gods te varen. Terstont als si van tgroot schip bestonden te varen, viel Floreta op haer knien de handen ten hemel reckende met screyenden oogen onsen lieven heere door sijn ghenade biddende dat hi haerder ontfermen wilde ende haer siele brenghen tot die havene der eewigher glorien. Dese ende deser ghelijcke woorden sprac Floreta tot dat si na veel arbeyts met groote pinen quamen aen die steenrootse, daer haer die scippers wten boot setten van haer sceydende met groote droefheit om dat si haer daer alleen lieten sonder eenighen troost oft toeverlaet, ende sijn wederom nae tgroot schip ghevaren, beclaghende dat groot verdriet

1) Kunnen

2) Gevaarlijk

[p. 15]

dat Floreta nakende was. Ende Floreta haer selven alleen vindende bestont met luyder stemmen te crijsschen nae die ghene dye inden boot waren siende so lange dat sise wten ghesichte verloos, doen ginc si boven op die rootse. Ende als Turias sinen schiltknecht wederom sach comen hadde hi groot verlangen te weten dye plaetse daer Floreta bleven was, tot hem segghende. Mijn vrient waer hebdi haer ghelaten oft waer is si bleven. Heere antwoorde die sciltknecht, ick heb haer ghelaten neven een fonteyne suet van water, neven de welcke veel cruyden staen daer si wel sommighe dagen bi sal mogen leven, ende heere beliefdet God dat die zee stillen wilde ende dat goet weder worde so dat ghi tuwer eeren wederom keerde om haer ick soude met u om uwen dienst comen ende wi souden haer brengen levende oft doot. Dit sprac die schiltknecht al tsamen om Turias te vertroosten, maer dien troost was al niet.