De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 332]

A. Jousma:
Mislearre Pygmalion

Hy foun de foarmleaze klaei,
hweryn dat antlit lei to sliepen
en briek de chaos glimkjend mei
tsjen longerjende fingers iepen.

Mar 't freegjen fan it blinkend each,
it lok jen fan dy reade mûle,
al hwat er yn syn dreamen seach,
bleau yn de swiere stof biskûle.

Hy striek de linen roun en glêd,
de foarm forglied fan 't iene yn 't oare.
Sa socht er moarns en jouns, oant mêd
de gleone dei yn nacht foroare.

En doe - ynienen - glimkjend mei
gewillige lippen briek it iepen
út chaos fan de grize klaei
en hy is glimkjend gien to sliepen.

De oare moarns yn 't folle ljocht:
twa kâlde, lege eagen stoarren
as ûnbikenden - en him tocht,
dat stive lippen gnizend narren.

De hammer sloech de hurde klaei
mei syn blier sin yn tûzen stikken,
wylst mei it winnen fan de dei
de dreamen fan de nacht forblikken.

Sûnt - koartsich - brekt er eltse dei
opnij de grize chaos iepen
en longert, dat hwat leit to sliepen
bistân tsjin 't moarnsljocht wêze mei.