De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 310]

Jo Smit:
Ik hald fan taboewurden

Ik hâld fan taboewurden, dy't as snotnoazen op my ôfkomme, mei tichtknypte eachjes, mei heazige stimme, efter siken, en mei griemerige gebearten fan hannen. Ik wol de skriuwer der yn giisgobjen sjen, lústerjen en razen hearre, suchtsjen fiele en hymje. Ik wol dat syn tael as in taestber en ûnbidich orgaen foar my opriist, ik wol dat, as ik him lês op myn keammerke, hy my, út syn foar myn each beevjende letters in geast fornimme lit, dy't my skokt en fan syn blêdkanten út yn my op liket to skodzjen.

Ik hâld fan taboewurden, dy't út 'e ûnhuerste djipten fan 'e siele as loklûden oanstreamen komme, mei fettige weaging geil fuortspielend, oankommend, neijer, hieltyd neijeroan, plat en gemien, hommels forsmoarge troch grouwélige wurden.

Ik hâld fan taboewurden, dy't op my taspringe, op my oanfljogge, op my deldonderje yn in stoarmjende stjalprein fan fizens.

Ik hâld fan taboewurden, dy't spand en dunich binne as rêgen fan katten.

Ik hâld fan taboewurden, dy't derten en ritsich binne as in brodzich hinnehok fol fûgels.

Ik hâld fan taboewurden, dy't ik dêr stean sjoch mei har dridze as in kûle mei jarre.

Ik hâld fan taboewurden, dy't oer my sakje as in lúmske wâlm fan driften.

Ik hâld fan útdrukkingen, ody't rinne as rigen fan huorren mei brede skammels, yn rigen heupe oan heupe, hieltyd elkoar yn breder rigen opfolgjend, knip yn knip út, mei it gesnúf fan har joeiskens en it swiere hymjen fan har lusten. Ik hâld fan útdrukkingen, dy't klinke as stinnen út in bedsteed, mar trochkomme, opstige, opstige, krasser en mear, en wer ôfnimme en oanwinne en maertsk trochklinke tylsk yn it keammerke.

Ik hâld fan wurden, dy't hommels opkomme as fan hiel djip, goar tofoaren sjittend út in gat tusken twa skonken, of as swiere boarsten boppe oan 't liif bingeljend, djip út in wrakseljende, tyljende ôfgroun.

Ik hâld fan wurden, dy't my bikwitse as rinlivige protters, fan wurden dy't foarby sisterje as in migende merje.

Ik hâld fan wurden, dy't ik ynienen stean sjoch, as pisherntsjes of as iepensteande húskes.

Ik hâld fan wurden, dy't my út 'e rin fan 'e styl ynienen

[p. 311]

tastjonke as stront út in groppe of as jarre út in stjonkdobbe efterhûs.

Ik hâld fan wurden, dy't staf oer nacht út 'e sleur fan it fatsoen wei, as in leidige snollestimme gysten opklinke.

Ik hâld fan wurden, dy't hiel efkes hobbelje, as naeijende pearkes.

Ik hâld fan taboewurden, dy't har goarens en smoargens boppe my útspuitsje, dy't gleone fjurren fan geilens ûntstekke, dy't my liede oer it tinne iis fan de selsbifrediging, troch it rûge, swarte skamtehier fan har willigens, dy't my de fûle, âldske rook fan har lust en libben tsjinstjonke.

As jo my gefallich wêze wolle, span dan in nacht fan fize wurden boppe myn holle, dêr't ik reade loopskens yn oangean fiel, blauwe blabber kwitsen, en giele trochgong leikjen sjoch.

Nim my op en bring my dêr't jo wolle; ik freegje neat oars as machtleas to wêzen tsjin it wollen fan jou kwytsie.

Slach my mei jou wurd, masturbearje my mei jou wurd, en dat jou wurd dan wer as in rachelkwyl op my delfalle mei.

Dêr haw ik forlet fan, om't moderne literatuer, goare tael, it fize wurd myn gobberjen is foar altyd.

O, jow my taboewurden om op om to slikjen, jow my smoarge tael om to biflybjen.

O sa frij nei in fragmint Over literatuur fan Lodewijk van Deyssel.