De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 294]

Leo Popma:
Ode fan de trouwe houn

In houn-studint yn it celibaet
Mei byfak de klassike talen
wie yn syn jongestiid hwat boartlik
fan aerd en loopsk soms oer 'e miet.

doe is er snijd, och earme,
mei fluit en swipe gâns trochleard
yn dounsjen, krûpe en omstean leare:
in yn it sân bibiten sirkushoun.

‘it is oer alle boegen mei him slagge’
sizze lektor en dompteur,
‘sa is 't mar krekt’, seit ek de houn
nou yn it parlemint oer politike saken.

de âldfeint dy't it lân regearret
as trouste ûnder hounen,
hat soms noch syn klassike riten
as er jouns op hok oan giet,
preuveljende, sa't de âld Cato sei:
‘dochs moat nei myn bitinken
Carthago tsjin de groun’.