De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 183]

Tr. Riemersma:
Memmedei

Sûnt se wekker wurden wie, in healûre lyn, hie se har mei argewaesje ôffrege hwat de âld sok úthelle, en nou't se syn stappen tergjend stadich de trep op kommen hearde, koe se it wol útraze. Kreak-kreak die dat útweakke lichem fan him op 'e tréen. Se gyng mei 't gesicht nei de muorre lizzen doe't er boppe wie. De doar gyng stadich iepen.

‘Sliepste?’ frege er.

Se antwurde net, mar doe't se syn gesmûch flak boppe har fornaem, kearde se har rimpen op 'e rêch en waerd kjel fan it ding dat er yn 'e hannen hold. ‘Hwat 's dat!’

‘Thé,’ sei er. ‘In kopke thé foar dy.’

‘Hwerom?’ frege se forwitend. Mar wylst er it bledtsje op 'e tekkens sette, streamde it bigreatsjen mei dizze knoffelhakke dêr't gjin kwea noch oars hwat by siet mei gjalpen troch har hinne.

‘Hwat aerdich,’ sei se.

‘Om't it memmedei is.’

‘Hwat aerdich.’ Se glimke him leaf ta. Lykwols fordwoun de tasjitlikens like hurd as er kommen wie doe't se oan 'e wjerstân fan it leppeltsje fornaem dat der in grou skep sûker yn siet. ‘Hast der tofolle sûker yn dien, Aldert!’

‘Dat is goed foar de keel moarns.’

‘Hm.’ Se naem in foarsichtich slokje, it wie noch to hyt. ‘Hoe kaemst sa op it idé?’

‘Om't it memmedei is,’ sei er, ‘dérom.’

‘Ja, fansels, mar oare jierren...’

‘Ik hie it folle earder dwaen moatten.’

‘Dat bidoel ik net.’

‘Ja, ik hie it folle earder dwaen moatten. Mar...’ Hy heakke. ‘Mar ik koe der net ta komme.’

Wer bikroep har it meilijen mei dizze deagoede sûch. Se streake even syn han. ‘Ik bigryp it wol, Aldert,’ sei se sêft, wylst se rjocht omheech nei de solder seach en de triennen har omtrint yn 'e eagen sprongen. ‘Dou koest der net ta komme om't ik net mem wurden bin.’ Se seach net nei him, mar se tocht dat er knikte. Hy hie yn 't bigjin fan har trouwen hieltyd in pear dagen stil west as se wer ûngesteld waerd. Hy wie der suver mear fan út 'e liken as sy, hie se wolris grapjage. Aldert hie gjin ear foar sokke humor. Nei in jier twa trije hie se sein dat er mar gjin hoop mear hawwe moast. Hy hie

[p. 184]

der neat tsjin ynlein, hy hie it oanfurdige blykber, mar hwat wist se eigentlik fan him ôf? ‘Hiest it mar net dwaen moatten, ik haw it net fortsjinne.’

‘Ja, dat hast wol. Dêrom haw ik it ek dien. Ik woe hwat goed meitsje. Oars hie it my letter kommen to muoijen.’

‘Dou hoechst dy noait hwat to forwiten,’ sei se, en se taestte wer nei syn hân.

‘Né,’ sei er, ‘ik sil der noait spyt fan krije.’

‘Hast der noch altyd fortriet fan dat wy gjin bern krigen ha?’

‘It is sa better. Men moat net earst oan jinsels tinke, mar oan 'e bern.’

‘Ja,’ sei se.

‘Yn ús gefal wie it better fan net, efterôfbisjoen.’

‘Krekt.’ It foel har ta dat er ta deselde konklúzje kommen wie as hja, sij it tsien jier letter. Sy hie fuortendaliks al witten dat se har bern net sa'n âlde heit ta ha woe, en doe't se har ek noch foarstelde hoe't it bylkje soe, hy en sy togearre efter de bernewein, doe hie se har maetregels nommen. Winliken stom dat se der fantofoaren net by stilstien hie dat se sa'n ein skeelden. Sy wie fjouwerentweintich doe't se trouden en hy seisentritich, mar doedestiids hie se dat oersljochte. Hy wie lykwols samar fjirtich wurden en doe bigoun dy tolve jier deryn to weagen. Nou wie hja achtentritich en hy mei in goed moanne fyftich. In generaesje forskil suver. Dat kaem ek om't Aldert fan uterlik en yn syn dwaen en litten âldmannich wie, wylst hjasels jong bleaun wie. Se fielde har neat âlder as doe't se troude. ‘Men kin jin sa jong fiele as men sels wol,’ sei se treastend.

‘Dat is sa,’ sei er. ‘Moatst dyn thé opdrinke.’

Dy soarchsumens fan him! Se wist ynienen: dêrom bin ik mei him troud. Ik wist foarút dat er my op hannen drage soe en ik haw my net forsind. Ik haw in libben hawn as in prinses, hy hat altyd alles foar my weinommen. Dêrom bin ik ek jong bleaun, ik wit net hwat soargen binne. Doe bisprong har de eangst dat er har ûntfalle soe, en dat alles en alles foar harsels opkomme soe. ‘Wy kinne noch wol tritich jier byinoar bliuwe,’ sei se.

‘Men wit it net, de dea komt faek ûnforwachts.’

‘Né Aldert, siz soks net!’ Se sloech har earm om syn mul en bigoun to skriemen. ‘Ik kin net sûnder dy, Aldert. Ik soe my gjin ried witte.’ Se tute him op syn wang, pakte syn hân en streake dermei oer har boarst. ‘Ik kin net sûnder dy, leave,’ sei se nochris. ‘Dou giest noch net dea, nou?’

Hy skodholle.

[p. 185]

‘Ik wol fôâr dy stjerre!’ sei se ynienen biret. ‘Ik wol hjir net allinne yn 'e hûs omslaen. Biloof my datst my oerlibje silst.’

It wie ûnsinnich hwat se fan him frege, mar se leaude him doe't er ja sei. Hy wie syn wurden altyd neikommen, se koe op him bouwe, dat wist se en dat treastte har. En se treastte har ek noch hieltyd troch mei syn hân oer har boarst to streakjen. ‘Dou bist sa wiis mei my,’ sei se en krûpte him oan. ‘Myn leave âlde strûk.’

Doe réalisearre se har kjel dat Aldert him troch har oansjitskens hwat yn 'e kop helje koe foar joun. Se treau rimpen syn hân fuort. Trije, fjouwer wike lyn skeat har yn 't sin hiene se foar it lêst yntym west. Se griisde. Se hie der net faek forlet fan en hjoed hielendal net. ‘Ik leau dat 'k ûngesteld wurd,’ sei se.

‘Dat docht der neat mear ta.’

Se naem him fansiden op. Woed er har tonei ûntsjen? Waerd er ympotint? Safollesto better, wie se dér tominsten ôf.

‘Hwer glimkest om?’ frege er.

‘Ik bin sa lokkich.’ Se sette it kopke del.

‘Smakke it?’

‘Né,’ sei se. ‘Dou litst de thé altyd siede!’ Se kroep ûnder de tekkens en suchte. ‘Ik jow my noch even del.’

‘Dou bast gelyk.’ Hy roun de trep del nei ûnderen, sette it kopke op it oanrjocht en stiek in sigaer oan. Hy bleau in momint stean en eage de keamer oer, hy soe it gjin dei misse. Doe gyng er nei it hok om syn fyts klear to setten. De krielhinnen drafken keakeljend hinne en wer efter it gaes en de Flaemske reuzen fleagen by de traljes op doe't se him gewaer waerden. ‘Nou, kalm mar hwat,’ sei er tsjin de bisten. ‘Jim krij jim gerak ek wol.’ Hy sette de fyts oan 'e hússide del en struide doe in pear hânfollen foer foar de hinnen. De kninen krigen in grou rip fol gers en elk in mannich ierappels. Dampend oan 'e sigaer stie er in setsje nei de pikkende en frettende bisten to sjen. Foar hjoed hiene se genôch en skielk soe buorman him der wol oer aintfermje. Hy kearde him ôf en gyng foar 't lést nei boppen nei de sliepkeamer. Se lei stil op 'e réch mei de eagen ticht en in glim om 'e mûle.