De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 177]

Durk van der Ploeg:

Op moandei

Us mem wosk alle moandeis yn 'e stoepe
Nea wie de loft ljochter as op dy dagen
En tsjin de middei mei alles op 'e line
Yn 'e wyn wie ús terp de allerheechste

Se liet in pakje blausel yn it wetter sakje
Nea is blau sa wyt wurden as doe
As ús mem de wask mei blausel opspielde
En de terp omheech brocht

Dan wie ús hûs in skip op sé
Dat alle seilen bysette en fuortskrepte
Yn 'e wyn op nei it tsjerkhôf
Dêrom foun ik de jounen sa drôvich

Tink ik as ús mem it guod optearde
Wy forneatige woerden ûnder swiere loften
De lampe út 'en gielens skynde ik it ljocht
De wyn en it blausel roek út 'e wask

[p. 178]

Republikeinsk gedicht

De republikeinen mei 1000 spandoeken
De monarchisten moatte har de kon-
Stitusionéle frienbuizen trochstekke litte

Mei de XXe ieu gean de keningen op
Retour nel har ivoaren oaljefanten
As jagers op great wyld

Der komme noch folle mear stichtings-
Akten, reginten, moassige musea
Mei húsarchiven foor de skriemenden

Histoarisi heraldisi Openbaar
Kunstbezit touringcars yn de pa-
Leistunen en keninklike stâllen

Mei dynasty bitinkers dy't Gods lof
Sjonge foar de freules, de keale jonkers
De folkloristyske keamerhearen bd.

[p. 179]

Dream op ljochtskyndei

Ik dreamde en dreau astronautysk
Oant de wolken myn lichem ûnderskepten
It oant wit ik hoe heech brochten
De sinne ynienen rjochts fan my
De moanne oan myn fuotten
De ierde wie in bal oan de floedlijn
Ik krige hûnger en friet alle boeken
Fan de ierde meinommen op
U.o. Decamerone Karl Barths
Kirchliche Dogmatik/Darstellung
Und Deutung seiner Theologie
Net foldwaende foar sa'n lange reis
Bigoun ik my optlêst to forfelen
Waerd wekker en wist ynienen
De himel is net boppe mar ûnder
Sûnder dêrfoar it klearste biwiis
To hawwen in wachtkeamer mei
Stjerkebihang yn it hielal mei
Ingels dy't de Fabels fan La Fontaine
Lêze resitearje inoar de wjokles
Opstrike oant ik net mear dreame
Sil de Militie Christi de frede oanfangt
Bin 'k bang.

[p. 180]

Autos

Myn bureau stiet as in brêge yn 'e keamer
Ik liz myn fuotten der op en pûst hwat út
De skuon farre as fredige skippen ûnder de brêge troch
Myn fuotten slute it forkear ôf se meitsje
Biwegingen as sil ik hieltyd fuortride
Stadich oplûke de eagen op 'e fierte heakje

It plafond sakket stadich
De kears wurdt koarter
De kosmos wurdt greater
Ik skriuw in gedicht:

De swarte sé in deade stêd
Hielal fan stien
De minsken hawwe har oan de sinne ophinge
De wrâld is fan flesk

Poëzij is tsjinnatuerlik
In sintúch fan forfrjemding
Untsnapping oan tsjusternis en fantasy
Poëzij is ûntbining fan in werklikheit

Der ride autoos oer myn bureau
De kosmos feit swier op it plafond
Ik kin de kears noch ien kear snute
Nou sit ik mei de holle tsjin it plafond
Myn skriuwmasine is in observatorium
De bureaulampe in radarskiif
Der rint in sebrapaed oer myn gedichten
En ik ta bifêstiging de lêst libjende autochtoon

[p. 181]

De trein fan 23.50

Gjin nijs fannacht, alwer itselde liet;
De harsens leech, de kranten yn 'e bûs.
Ik nim de lêste trein net bûs,
Dy't op 't stasion to snuven stiet.

De moanne sjocht geduldich út syn doppen.
De krante skriuwt: De yndustry yn Fryslân net de knoppen.

Mar och, it bin mar koppen út it westen,
Dat dogg' dy kringen inkeld mar om ús to pesten.

Fordomd, in blomke foar de frou, forgetten.
Strak fyn ik har yn 'e earste sliep, de eagen sletten.

Se sil it net fornimme dat ik by har kom
En hwa tinkt der dan moarn noch oan in blom,

En stel, se leit noch justjes op 'e hark;
Se is ek sûnder blommen as in stark.

Mar kom, ik haw in krante fol mei moppen
En yn it rút de reizigers mei hounekoppen,

Dy meitsje nou mei ús in rendez-vous;
Wy gean de romte yn, in dame yn in blouse

Sit luftich yn it lânskip har to sminken,
Wylst yn har hier de stjerren stean to blinken.

De rails stean steil as fertikale ljerren
En wize yn in romte groatfol stjerren.

Kertier oer tolven, alwer moarn, mar 't avansearret.
Ik tink wol dat de trein halt arrivearret.

Sjoch nouris hoe't dat frommis yn it rút
Har yn it lekken fan de himel snút.

Der stiet in neger yn de rails, dy hult dêr op in bekken;
Ik sit gewoanwei hjir op in orkest fan gekken.

Se sitte ûnder my to razen en to skoppen
En trommelje ús mei de hiele brot net boppen.

[p. 182]

 

Se smite ús mei man en mûs

 

Yn 't himelbêd fan fearren.

 

Al is it dan gun tiid to stjerren,

 

û.

Plastik

Ik wol gedichten meitsje fan plastik
kubike ynhâld poëzij
De biolooch haf in plastik bakje
Foar protoplasma
Kubike ynhâld libben
Myn glastik sinnebril
Makket fan de wrâld in akwarium
Ik haw plastik blommen op 'e tafel
Dit is in gedicht fan plastik
Jo kinne it wurd bar wurd demontearje
Rjocht fan patint Durk van der Ploeg