De Tsjerne. Jaargang 21

[p. 125]

Sjoerd Spanninga:

It stjerrende bosk

De beammen hawwe 't need
yn dizze oarde
se rinne skril en skûdskjend
jin tomjitte
of sitte trystich op in stobbe
de lepra skeint har wreed
en koarsterich it foarkommen
tofretten tûken
skrok en fan in frjemde skouwing
ha tûzen toarstige mûlen
de hongerige stammen
houtene gesichten
mei apathysk doffe eagen
ek sjocht jin siik en knodzich
aeklik fan forbolgenheit
de elephantiasis oan
soms ûnder it foarbygean
it lijerich bistean
forwrongen ta in klobbe
en meagere skarminkels
suver al skeletten
wurde deade prikken fan birêsting
dêr't it libben
en de bloei út weistoarn is -
sá skriklik leit in doem
oer hiel de bosk
dat it wanhopichste gebeurt
is inkeld noch in stomme klacht...

[p. 126]

It jubeljier

Aenst wurdt it lêste liet
ta stof forkrommele
myn freon
sa núndert de oktobersé
soms tsjin de nacht -
de libbensdrift
it idele bistean
skriuwt amper syn ynskripsles
op it strân
en 't wisket wei
as hie der nea gjin tsierderij
om loes en lotte west
hjir oan de skommeljende widze -
dus slagget it de measten net
har eigen gongen
nei to gean
polsket him it wetter
oer 't forline
mar namsto better 't riedselskrift
fan oaren plat to traepjen
hwant ider siket him oké
in loflik doel op ierde...
dat aeije wy gerêst
in ingeltsje
it ivich jonge hier
as wy fordwine út de hoarizon
fan ús geslacht
de toto
en de griene matte -
it jowt de mins gefoelens
dêr't noch ûnbikende wrâlden
efter bernje
wol men ha -
faeks fynt in fiskerman
by 't moed dyn glêzen bol
en sjocht de kaeijen lizzen
dy't de kosmos iepenslute
lit er de tiid en globe
draeije nei syn hân
de himelljochten en de stilte
foardat de sinne wer opnij
yn 't stjerreteken stiet
fan taraboembijé...

[p. 127]

Wink foar de takomst

As strakjes de wolfeartssteat
foarby is
en wy sitte meiïnoar yn 'e goate
to sjongen
oer de gouden ieu
by ús ôftanke raceweinen
waskmasines en koelkasten
dan ha wy dy segen ek wer hawn
en it fette fan de ierde
nei formogen genoaten
mar hwa wit krije wy aenst
allegear noch in atoomkop
en wurde der sadwaende
nije perspektiven iepene
nou't de himelen om ús weistjerre -
al hat it miskien wol doel
en soargje ek yn 't hjirneimels
foar goeije relaesjes
únder in flesse bourjois
hwant de nulliteiten
forsiere har eigen bisitsfoarming wol -
sa krijt in ider
lean nei wurken
en it ynklauwerich aerd fan de ]ju
komt net langer oan bod...