De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 309]

Durk van der Ploeg:

Dit is in lyts gedicht

De poézij in hielal
De ierde in lêzend each;
In moanne fan flesk
Under dûnkere wolken.

Net it teken fan 'e minsken:
Ierde, stien, wetter, bloed,
Mar in woune yn 'e sinne,
In groede op in planeet.

Efter myn radareagen
Stean ik Einzen yn de romte
As de ûnsichtbere,
Wjoklamme bylddrager.

[p. 310]

Ik wenje yn de wolken

De stimmen fan de stêd,
In tûzenfâldich liet yn myn skulpen.
De minsken minsken
Krûpe, falle, fleane, stige.
De stêd groeit fûgelheech,
Myn hûs stiet yn de wolken,
De keamers steane as tosken op elkoar.

Op de stille drimpel fan it plein
Leit de sinne in laemsfel to druijen
Mar yn de floedlyn fan de frede
Marsjeart in leger foarby.

En nachts: ik skriuw en lês as in masjine;
Stiet de moanne oan de himel as in stiich
En alle treppen wegerje,
Hwant it hert fan de stêd leit
Oan de drimpel fan de sé.

Hwer sil ik wenje?
Ik haw it rounom frege,
Mar nimmen wist it, in elk
Wiisde my de sinne, it wetter:
De ôfstân is to great om yn to wenjen.

Ik haw in trep nei boppen
En alle dagen groei ik heger,
Hwant de stêd is in plant
Tsjin har heechste plafond
Wol ik in gedicht skriuwe
Dat woartels drage oant yn de djipste rioelen.

Ik smyt sjit- en djipteleaden út
Hwant it gefaer groeit ûnder de minsken
As woartels ûnder it hûs.

[p. 311]

De wrald is blyn

De wrâld is blyn
En de morael sa swiet as sûker.
Mar dêr leit nimmen hwat tsjin yn.
De wrâld is blyn.

Mar 'k wol de earme donders wikke,
Dat kapitael is ek mar skyn.
Faeks kin jim fan de oerhang rikke.
De wrâld is blyn.

De minsken wyt, de minsken swart,
Meitsje him kleureblyn.
As elk syn eigen kleur mar hat.
De wrâld is blyn.

De wrâld is blyn,
Hy nimt it deafet swiet as sûker.
Mar dêr leit nimmen hwat tsjin yn.
De wrâld is blyn.

Poezij is oeral

Sjoch, dit is poézij;

In hân, in woune,

Of ûnsichtber yn it wetter

Ebbe en floed

Oant yn hûndert havens,

Of gjin sé, mar in lânskip.

Tusken Ljuens en Piaem

Wurd ik troch wolkens oerdutsen

De poézij is oeral.

[p. 312]

Dit is in dei

Fan 'e moarn kaem ik fan it bêd
Mei in hânfol brieven fan it forline,
Mei de dei, de moanne, de sinne,
Mei wol mear as hûndert hannen,
Mei it fortriet fan mûlen,
Doarren en rein dy't triennen op myn eagen set.

Ik rin de treinen, auto's, fytsen en skippen
Tomjitte. It binne de dieren fan de joun
Dy foarby geane as in oantinken oan folle, folle dingen.

Leafde

Nou wer de hertslach to fielen

As in kâlde hantaest.

En dyn lippen as taesters fan in masine.

Ik kin by dy net stjerre

Hwant de leafde foarmet har tradysjes.

Wy binne in ritueel sûnder dialooch.

Us brêgen binne ûnbitrouber.

Wy ride ús weinen oer de sé.

De muorren sille ús bidekke

En bergen sille op ús falle.