De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 306]

Sjoerd Leiker:

Flechtich

(Pred. 1:1-9)

Flechtich,
alles is flechtich,
flechtiger as reek.

Alles giet fan ús ôf.
De iene generaesje giet
en de oare generaesje komt;
en 't is alles mar in sucht.

In dei is samar tonein.
De sinne komt op,
de sinne giet ûnder;
en hwer't hja opgean moat,
dêr hinne is hja ûnderweis.

Der is gjin rêst
en der is gjin duer.
Yn wurden is 't net to heinen
hwat rêst is en hwat duer.

Flechtich,
flechtiger as flechtich
saeit alles oan each en ear foarby.

[p. 307]

Doktersheide

Kom ik wol ea wer by De Leijen,
op 'e Tike en de Doktersheidereed? -
in ryk út bernejierren sa fortroud.
'k Hie o sa lang gjin weet
dat dêr in himel op ierde groeide.

Gjin beam waerd mear kapt en skeind,
de wâllen woeksen stadich ticht.
Gjin Eabele om der yn om to slaen.
Hy is fuort-‘saneard’. Allicht.
Syn âlde spultsje leit yn pún.

Brannettels en rûchte wize it plak.
En rounom oare steden, ek forlitten.
Oer is de skerne en de reinwetterbak.
En yn de túntsjes oars net as kjitten;
it krappe libben roun op 'e non.

Hwat bleau der fan de minsken
as allinne noch hwat oergroeisel;
in sear plak yn it paradys,
it witten fan suterich bloeisel;
earmoed, lijen en ûngemak.

[p. 308]

Narkose

Tusken twa ikebeammen
wie myn lêste sté.
Ik doarme tusken hûs en hôf,
ik wie noch lang net ré.

Myn lêste gong roun ik mei
yn in lichem lichter as reek,
njonken ús mem, sljochtwei mysels,
treaastend wol, mar gjin gepreek.

Dea is in ôfskie foargoed
en hoe't ik ek praette en die
en sei: ik bin der noch, gewoan,
de oaren wisten dat it net sa wie.

Hja brochten my stil to hôf,
yn leed en forlegenheit.
Tsjinstridich iksels; yn 'e tiis
oer it libben yn ivichheit.

De âlde beammen dripten
en de dook wie as iis sa kâld
doe't in stim forheven rôp:
de opstanding bin ik, o wrâld!

Wekker wurde op 'e jongste dei,
dat wie my to hâlden jown,
mar ik wie sa wekker as hwat,
ik hie de rêst net foun.

De dream set stadich ôf.
As yn in núnder op it strân
rûzet yn my it libben oan,
in sé fan tiid, it fêste lân.