De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 287]

[Nummer 9]

Sjoerd Spanninga:

Lyts lofliet

Dit is de gouden tiid fan wolfeart
hjir op ierde
der komt gjin ein oan syn triomfen
minsken
elk hat syn eigen kykkast en syn waskmesine
sels de bline skald
hâldt der it twadde gesicht
en in ribskjin gewisse op nei
ja skielk wurdt men noch berne
mei in ynboude radio
wol er ha
halleluja
de prizen fleane as raketten
yn 'e hichte
men kin se amper mear biëagje
mar de bern sobje lustich op de condooms
fan parken en portiken
it libben brûzet der fleurich om troch
en 't binne wier net inkeld de heidenen
dy't har in slang om 'e earmtakke bine
yn it lân fan de profeet
efterlik as sok folk almeasten is
bûten syn negoasje
ek de kristenen witte fan krústochten
ûnder of boppe de griene tekkens
en balje mekoar tusken himellof en tôchklaver
de hollen fan har rivalen ta
wylst wy ús toboarsten frette
oan it stomme oerskot
by de fûgelweide
hwant better in forklofte hân
as in forkloft forstân
neffens de knoffels
gun de gekken dus it plankton
dat ruoikjend delsweeft
út in sé fol nachtfonken
stjerrebloei
dy't hiel de loft yn wite tover set
mar de bêste gedichten
wurde ornaris op in deakiste skreaun

[p. 288]

 

mannichien hie der wol alles foar oer

 

seach er ienkear noch de hynders ploeijen

 

en de sinne dampen

 

yn 't fordreamde ljocht

 

de stille wazem fan it fjild...

Regeneraesje

Yn dy is wol neat út de oertiid bleaun
hwant men wit der it neiste net fan?
dol dan ris sa djip yn dysels myn freon
dat men stjit op de modderen man
mar rinne de minsken dy fiis foarby
of men huft op syn eigen rombom
tink oan de reptilen ûnder har pij
en dyn hilligen komme werom.

[p. 289]

Efter de traeljes...

Efter de traeljes fan de wittenskip
de rôfdiergalerij
leit driigjend it gefaer
stilbroeijend
yn de lome dzjungel
fan de middei
waerme tigerkleuren
weidreamd út de wyldernis
by 't roerleaze gewelt
dat yn har klauwen sliept
mar dan ynienen
kin it ljocht opflitse
en troch de prachten
fan har skouwing
brânne griene fonken
dûm fan drift
de gleone eagen
men sjocht de spieren
hjitbigearich spannen
oer de jacht-ynstinkten
har sterke driuw
en ûnbidimber wêzen
machtich yn biweging kommen
om dan fannijs
fluwielich wei to dûzjen
ûnder 't goudskerm
fan de himel
oant slûchtrêd
hja it reid troch dwale
bamboestêven
skaedzjend op 'e hûd
har evenbyld
wylst tichtbiskûle paden
har nei drinken jowe
foar de nacht...

[p. 290]

Ketterske kanttekening

Ik wit it wie al yn de himelen bisletten
it heil fan de tévé de kranten en rioelen
foardat hja yn 'e hannen fan de minsken foelen
hwa soe ek waenwiis wêze en stel Jo de wetten
dus helje wy de dweilen oer de smoarge smoelen
oant ider weardich fan syn eigen stjonkput skiedt
mar mócht it barre dat in sjobis it bistiet
en set it tsjin ús puriteinen yn 'e kant
wol him dan luchtsje nei Jou heech bidoelen
en hingje him to pronk foar elke komediant.

It naesje

De nazitiid hie syn warbere boalen
hwant sloech men alaerm ta heil fan de sede
hja kroepen út alle hernen en hoalen
doe krigen miljoenen de rêst en de frede
nou dogge de hearen wakker sabeare
lykwols - ek al sjocht men oan sommige kranten
dat hja har hantwurk sa gau net forleare -
der binne mear as genôch sollisitanten!

[p. 291]

Bus

As hja de eagen opslacht
sjocht men goudstof triljen
yn it ljochtsjend donker
de strieling fan har siel
as hja se slút
dan waeijerje de teisters
har fluwielich op 'e wangen
wy kenne mekoar net
en dochs haw ik 't gefoel
ik wit hast alles fan har ou
har laits is helder
en oprjocht
springt iepen út it hert
in bern hwer't men fan hâlde kin
earne is hja my wol nei
en docht it goed
oan har to tinken
tusken al dy oaren yn 'e bus
soms hawwe party koppen
de forware jierren
rûch fan tearen
yn it antlit etst
jin fansels in soad to sizzen
in libben dat wol djipper dûkt
as harres rikt
en likegoed wer sokken
dy't jin neat fortelle
as smelsichtige bilangen
of de roune selsfoldienens
fan de selfmade man
mar dizze iene lûkt my alweroan
út harren wei
om't ik by har
my yn 'e neite fiel
fan in forwûnderlik bitrouwen
dat net de dagen tilt
en harren kwea
swiersettich fan binearing
mar der spontaen
en hearlik noch mei boartet -
der giet in frisse wurking
en bikoaring fan har út

[p. 292]

 

in sprankeljende jeugd

 

dy't alle smoargens keart

 

en elk bigearen mist

 

of suvert ta in kostelik ûnthjit

 

dat as de dauwe dounset

 

op in roazerank

 

en by it skieden

 

hoopje ik yn stilte

 

in sterke hân

 

dy mei har hoedzje

 

dizze prûze bloei

 

dêr yn de greate stêd

 

hwer't har de tuorren

 

klear de loft yn sjonge

 

oer 't wynderjende wetter

 

en de minske

 

op syn ivige ûntdekkingstocht...