De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 230]

Tiny Mulder:
In skutel krommen en in leafdesang

it helske paed
ing slingerstiennen spoar
dat nei it sêft roun boarst fan wolken laet
omheech en yn biwuolle skerten fan damp
en snieformaesjes de wytbimûtse bergen
dat wie de flechtwei fan de skrille foks
en fan de pearelmoeren fûgelskermen
troch in dea wrâld fan gril briljanten stiennen
allinne selsfoldien en noartich strûkeguod
- gjin simmerwaermte brek sokken - droech op
de skriele nekjes stûfe pruken grien
pronkskouwe diademen fan de gletschermar
mei rimpen blauselwetter
sa'n opstannich skomjend leger weagen
de macht yn pacht en likegoed
dearinnend op gewoan hwat libbenleaze rotsen

ik wie de fûgel net
net foks strûk snie wetter gletscher berch
net blau grien wyt pearelmoer briljant
en doe't de swiere wolken bergen bernen
op strange oarders fan de willekeurige wyn
koe ik der neat oan foroarje
mar ik koe fragen roppe tinzen stjûre
en langje nei in skûtel krommen
en in leafdesang

om to ûntkommen oan dizze selsfoldiene
wrâld op wolkpilaren
roun ik de treppens fan de wynfleach op
oant 't heechst hâldfêst krekt foar in minskefoet
om út to roppen de namme fan de biminde
en alle geseten bergen blau nei blau
rôpen neamden lústeren de ien nei d' oar
deselde namme

mar nimmen andere út in long
in hert in bloedsomgong
allinne de jimmer bifruchte wolken
bigounen snie to bernjen

[p. 231]

 

brede snelforkearswegen fan snie

 

fan de iene berch nei de oare

 

dêr't de wyn oer jage

 

en oerstekkend fûgelguod meisleepte

 

gjin skûtel krommen mear

 

gjin leafdesang

 

allinne yl en fier koraeljen fan wyn op iis

 

en sêft skriemen fan loswaeide wetterlinten

 

 

 

ta goudstof pulvere it sâlt fortriet

 

de fûnkelwite namme siedde ik forgees

 

der waren fielings om fan neat mei neat

 

hwant glitterbergen ha gjin minskestim

 

se prate noch de dynosaurus nei

 

en hwat de himel slinken tinen die

 

wie 't stadich soune amjen fan 't hielal

 

ik frege jow werom my 't jeijend hert

 

in skûtel krommen en in leafdesang

 

 

 

hwa't hjir de yn himsels bisletten nacht oerfalt

 

en stienniget mei herteleaze stjerren

 

sylt ûnforhoeds de dronken sniejacht nei

 

lost op yn dampspiralen ûnder moanneljocht

 

yngoede moannemem mar sûnder hannen

 

 

 

doe kaem fan griene grounen yn it djip

 

fan skimergriene marren in goes oanroeijen

 

hy skearde 't twiljocht oft it wetter wie

 

mei pearelwite riemmen yn de okseldollen

 

in wollich wêzen stjûrd fan earne hwa

 

in jeijend hert in fêste bloedsomgong

 

en 't soenjend wapperjen fan wite flaggen

 

in wis profeet fan stimmen dy't my rôpen

 

minsklike stimmen noegjend biddend

 

en lokjend my dy't brea en sang omtrint forgeat

 

nei in skûtel krommen en in leafdesang

 

 

 

oer slingerstiennen en strewelleguod

 

dwers troch it hoare blaffen fan de foks

 

de snelforkearswei fan de sniejacht lâns

 

gie it de spliterige skeanten del

 

en foar't de nacht yn poalske selsfoldienens

 

syn keep ûntknope en oer de bergen lei

 

wapp'ren de goes en ik twa iepen hannen yn

[p. 232]

 

der wie gerûs fan bloed en it needrich

 

klopjen fan in hert in minskestim

 

in andert as ik frege andert as ik swei

 

in sâlt fortriet lyk as de minske hat

 

in wiffe freugde lyk as minsken past

 

 

 

en it profetysk dier de fûgel fan de flaggen

 

harke nei in mannichte wytwjokke tael

 

fleach gounzjend op hy sûnder forlet

 

fan brea en sang nei it wisse doel

 

fan alle fiolette fûgelwegen

 

 

 

doe liet de nacht it izich masker falle

 

in hûs in tafel fjûr in ynstrumint

 

it goede miel en einlings woestou sjonge

 

in skûtel krommen en in leafdesang

 

mar 'k moat noait wer it yl koraeljen hearre

 

fan wyn op iis en it sêft skriemen

 

fan loswaeide wetterlinten

 

dêr't alle sâlt fortriet fan minsken by forpulvert

 

oars smeekje ik noch de goes

 

bring my werom

 

 

 

(noarwegen 1963)