De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 174]

Durk van der Ploeg:

Kritik der praktischen vernunft

De ingel fan it materialisme
Draecht gouden wjokken.
Hja tsjinnet de statussymboalen
En draecht har de minsken op as goaden.
De kultuer forstiennet op
De pleinen fan de stêd.
Hwant de ingel makket de minske
Offallich as in keppeldier.

De dichter is in auto.
Hy stiet as in brûnzen byld yn it park.
Hy is in masinael kréatuer,
In bern fan de filosoof.
De dichter seit: ‘De muze is blyn,
Hja libbet by de dei.
Ik skriuw de tredde wierheit,
Wetten foar psychology,
Deiboeken fan poézij
En grêfskriften fan 100 megaton’.

Ik kin myn eigen skrift net lêze.
Myn namme is in statussymboal.
Ik draech gouden wjokken,
Hwant ik bin de ingel fan it materialisme.
Ik, bern fan dizze ieu;
Dy't gjin ierde hat, gjin woartel sjit.
Ik, kommunisearjend fet fan de ekonomy.
Ik, teken fan forfal.

[p. 175]

Proleten

De moanne kaem oer.
Lei in greate hân op 'e stêd,
Stiek fingers yn it wetter
En dipte in tonge yn de
Dreamen fan de minsken.
Doe't de moanne foel,
Stiek de sinne in hân omheech
En brocht it forkear op gong.

De sinne en de frou
Swommen yn it wetter.
De man oer de brêge
Hinge tsjin it spegelbyld.
Doe roun de sinne fuort
En alle klokken letten.
Doe die de frou de doar ta,
De man gyng troch de poarte
En de stêd stiek de moanne
As in paraplu oer it skouder.

Der groeije tûzen eagen
Yn de fiver fan it byldbuis.
Der swimt in frou yn de Tyrrheenske Sé.
Der waeije frjemde flaggen
Yn de Bulgaerske stêdden.
Wy wenje ûnder antennes
Dy't it each meitsje ta in lins,
De nacht ta in dief,
De dei yn Egyptyske tsjusternis.

[p. 176]

Apokalyps

Op in dei de sinne biwuolle
Yn geitehier. De himel
Sa ticht as in poat. De huzen
Blyn as bunkers.

Ik wol nei de doar
Ik wol it ljocht sjen
En wachtsje mei iepen hannen,
Hwant de Kening sil foarby komme
Mei geweldige winen

En wetter en bloed. De moanne
Sil út de kym opstean. De minske
Forhoalen, stiet yn it tsjuster.
Der komt in man troch it fjild
Ljocht as in ingel. Gods eagen
Dy't in iepenbiering dogge oan
Harren dy't in leauwe hawwe
As in atoom.

Skriuw, sei de man.
Skriuw dat der gjin hier
Forlern giet.

Mar hoe sil ik skriuwe
Under Gods eagen?
Mei wetter, mei bloed?

Ik kin myn eigen grêfstien
Net tille.
Myn hûs hat gjin doar.

[p. 177]

Seizoenen fan de leafde

Nou't it hjerst is
Sil ik it hûs fan de leafde slute.
Yn de parken sil ik myn hert ta dwaen,
Hwant de leafde forkleuret myn leafste,
It rottet wei tusken de gerzen.
De kjeld fan de winter
Sil it hert winterhurd meitsje.
Mar takomme jier sil myn leafde
Jong en grien wêze
En ik sil my spegel je yn dyn wetters,
Spylje sil ik yn dyn winen
En elkenien sil sizze:
‘Sjoch, hy is der wer.
Hoe leaf moatte dy twa elkoar hawwe
As it winter is’.

[p. 178]

Dynastike krisis

Wês net bang, seit de generael
Hwant wy hawwe in kening
sûnder politike bilangstelling.
Hy winsket yn frede to libjen
Mei syn folk en hy sil har
Ridderorden omdiele as wikseljild
As in teken fan frede.
Wy sille mei in forsierd boarst stjerre.

Wês net bang, de kening sliept.
De sinne stiet yn syn learzens,
It bloed is bistjurre yn syn skoech.
Hynders wyt as ingels
Drage syn lichem fuort
De swarte ruter hawwe it protokol oernommen
Sjoch, hjir jimme generael.

[p. 179]

Krypt

It is poézij
In hert to hawwen,
In mûle om to praten, to drinken,
Mei it ûnsichtbere to libjen.
En wilens ik skriuw: ik blied, ik libje.
De sé, de beammen, it flesk, it wurd;
It binne de omwegen dy't ik
Al skriuwende meitsje.

It is poézij
In hert to hawwen,
Sykhelje to kinnen,
Blommen to setten
Op it stedsgrêf,
To skriuwen op
In griene fiver.
En leaf to hawwen,
Net mei wurden,
Net to lêzen.