De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 95]

Jan Dotinga:

rêdde fûgels
rouje withwersanne

tusken it wyt
fan de fisken
seit it wetter
skriemend leed om

(by de komposysje vrij water fan jerre hakse)

Hwat wol men
as de wurden gjin reboelje meitsje
yn 'e slachoarder fan
tûzen en tsien wensten -

en it hoecht mar sa'n
lytse ekstase to wêzen;
ien as in fûst
om it hert op it spoar
fan biliden to setten,
hwant dat is dichtsjen soms:
sizze dat it heil
yn in beam wenje kin
en it hert by God.

[p. 96]

Ympotint

Hwat kinste sizze
as de stilte yn jin
in leechsteand hûs is
en de wurden gapje
fan forfeelsumheit,
de tael,
op wachtjild set,
op stoarmske wyn forfljocht
en in hûd 't forlet forkroppet
yn ronfelige siken -

dan bliuwe
binnen it bloed flokken ûntkréfte
en wurde hallels om hals brocht.

Bea

Jow my in hûd om yn to libjen
en to sliepen Hear,
mei wurden fan ljocht
rutsen ta in nije reden fan bistean,
appeljend fan frede.

Skik de waermte fan Jins heil
ta in mozayk fan freugd,
lit doopwetten myn bloed birinne
ik, lûd loovjende trilier?

[p. 97]

 

In bern wêze

 

mei farsk bloed en wurden

 

dy't as earstelingen

 

rispe wurde:

 

forhearde fuotstappen

 

op in braeklizzend

 

mearkeslân.

 

 

 

Tusken wite stiennen

 

tinzen skeppe.

 

 

 

Binnen it harkjen

 

fan de eachopslach

 

lûd en ljocht in eigen namme

 

jaen en

 

mei ûnhilearde tonge

 

de groei fan de ierde

 

priuwe.