De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 37]

De stiennen roas

Neaken it hûs fan de berte
En iepen it gehucht,
Draecht de ieu my nei
De rêch fan de romte.

Oer de ierde slypje
De winen de klinkende bilen
En waeije spoeksel yn it ear
Fan de man dy't it hoefdier driuwt
Oer opspringende ekers.

Ut it liem fan de skimer,
Ut de sliepende heuvels
Sil de sinne stadich
In brûnzen stêd bouwe
Fan massa-skulptueren

Blinkend it laem oan it wetter.
Bûcht de stiennen harder. Yn it fjild
Stekt stadich in stanbyld in plein oer
En groetet de metalen hynders.

Ut it park stiet in frou op,
Hja hat in bern krige.
Mar de frou stjert oan it bern,
It bern stjert oan de mûle fan de sinne,
Oan de fonteinen fan Ynterkommunale Wetterlieding.

It mes fan it skaed lûkt rjochte fuorgen
Troch de stêd.
De harder weidet it laem lâns bline wegen,
It bern drinkt it tsjuster fan de mem,
Hoeden gean de gehoargongen iepen,
Mar nearne stiet in beam op;
Hwant de stêd is plante op rioelen,
Hja is ûndergrounsk.