De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 19]

De bloei fan it forline

I

Hjir wimmelt faezjend oer it hiem
Kwels de babbe lâns de paden.
Spoeken spije brûs en skom
Yn fûgelerf en koetsekralen.

Heech op it hôf de deaden rêste,
Beke en beule de bern:
Njonken de skovele sarken
Tikket oanhâldend biente op biente.

De wide felling winkt it erf
Dêr't jier op jier de ekers bloeije.
Giet efter de bels de bier fan de wramer;
Leit er ûnder de somer de holle del.

It hûs is âld it paed oergroeid;
Hoe hoedet hillich it hou it forline.
Slacht op it tún de beam wer út
Ta wrange frucht dêr't ik fan iet.

Op dit âld en wenstich sté
Krimpt en ronfelt wer it mael,
Priuw ik wer de aelst fan 't jiermel
Wrimpen op in hjerstich hiem.

[p. 20]

II

Stadich it lân de beammen
It wetter in brekkende spegel,
Weeldrich de bloei fan de wyn
Oer âlde toarstige ekers.

It dier in drachtich skaed,
In skommel yn de sinne.
Sweevjend de fierte rekket
De himel de ierde.

De middei in fjûr, in bloeijende beam,
De frou in fruchtbere dou.
Op de wegen sied en brea,
Heech yn de skuorren de skommels.

Oh, bloei fan forline, in wiuwende fûgel.
Hoe krimpt út dyn blinkende romte
Fan de fjouwer winen wyt de winkende
Stienwei nei it hûs fan de berte.

Bern hûkje om dyn evel en skeel.
Hja wize de sjenner nei
Dy't flokt de rein, de wolken
De winen werpe jiske op it wetter.

Hillich fjûr fortard de laitsjende fûgels.
Fleant en slipet de hoanne it izer,
De bliedende ingel biwennet myn
Hotte, myn roastige ekers.

Elf hoedet hja de drimpel fan
Yugong en útgong mei wintersk fjûr.
Yn de jeld fan har heup draecht
Hja de string fan myn berte.

Slacht ier en let de tromme
De hurrel, hja rist de fane
Yn 'e nacht as in beam
Yn in tsjustere wyn fan forline.

[p. 21]

III

Kom ik werom nei 't hege hiem;
Wyt de wolken ljocht de wegen,
Winkend nei it needrich erf
Fan felling, war en kegen.

Njonken it blinkend hûs
Hûket jeld en himpen de man
En klikket hoar yn de wan
In rimpen mes op 'e har.

Slacht er ier mei moed en euvel
Elf en dartich it wapen.
Jouns winkt oan de deuvel
De ang fan it lims.

Wreed de dea de gavels riuwt,
Bidt men leed yn de gehuchten,
Telle amper mear de fruchten;
Blyn it hûs it wapen bliuwt.

Bûch ik nei de fjurren oer,
Treastelbier oan elksmans doar.
Wyt de bloei fan it forline;
Nachts de teilen ljocht en fjûr.

[p. 22]

IV

Hjir welle alle wegen ta
Om 't âlde hûs en hear.
De ierde dêr't ik boarte ha
En werfoun kear nei kear.

Ik lichtsje bras de klinken
As by de kletterbeam,
It frakke bloeisel linken
Bitoarket oan de stream.

De hjerst leit dalje oan de doar,
Ut teilen slacht de wiette,
Mar erflik komt wer 't âlde spoar
Ut earder tiden my tomjitte.

De braekte ekers wiet en brak,
De greiden grien en myld.
Sa hifket ûnder eigen dak
It each it wyld tomûk oan gyld.

Falle jouns de hoeven hoar,
De felle izers klinke sa.
Elk siket wer syn eigen doar;
Hjir welle alle wegen ta.