De Tsjerne. Jaargang 19

[p. 14]

By it wersjen

Nou sparket it fjûr yn it bloeisel fan de hôven
En rinne de wegen ljocht op nei it Heech
En it hûs fan myn jeugd.

Hjir haw ik boarte en myn ûren fordreamd
Oan de oere by de krûdige balsemblommen.
Hjir haw ik my spegele yn it wetter
En ik koe myn eigen gesicht werom.

Dizze dei fan it feest,
Nou't it ljocht - great as in simmer -
Leit oer de hiemen,
En de sinne in hanfol skaed
Smyt yn de tsjustere wannen,
Ken ik de doarren wer
Dy't my ynnamen en de
Teilen skriks en skrank
Yn de gongen fan it hûs.

Alles, alles is der wer:
It wite bloeisel,
It erf, it blinkend wetter,
It mes fan de wyn,
De beammen dy't ik op manstalhichte
Lichte groeden snijde,
De driging fan de sinne
Op it lekken foar de ruten
As in blinkend faeiteken,
It glimmende limmet
En it deade gesicht
Op de drimpel fan it buorhûs.

[p. 15]

 

Alles, alles is ljocht.

 

Mar stadich giet it foarby:

 

It feest, de dream en de

 

Tinne rûzing fan de kletterbeam;

 

Neigeraden de wrâld greater wurdt

 

En de tiid de wegen welt yn de

 

Strakke lins fan de takomst.