De Tsjerne. Jaargang 18

[p. 137]

[Nummer 4]

Reimer van Tuinen:
Linquenda

‘Gjin tsientsje wurdich, dy hiele brot’.

Ik sjoch it saekje oer, hy hat it greatst gelyk,
in brot, in irritant fortoan fan stilen:
old-finished, would-be modern,
in stoel út pake' tiid, in gekke klok,
in skriuwburo fan 't jiertal nul,
't waensinnich kleed mei keakelbûnt'
en hyper-tsjustere meetkundige figueren
en dan fansels 't ûnmisbere borduersel.
Ek hinget, wrychtjes, oan 't lewant
ús trouwe skeper noch, kompleet mei doarp en skiep,
who is still going homeward
when the day is dove.

In brot, mar ik woe
dat dy stoel nochris kreake
en it ljocht yn 'e spegel bruts,
ik woe dat in kleaune forrôlle
en de klok syn ûren forsloech,
dat immen de door iepen fierde
en in stim spriek, wûndere sterk.
Ik woe dat roppige eagen
har sêdden oan 't grien en it ljocht,
noch ienris de stêd oereagen,
it hôf, de greft en de kym.
Ik woe bleau it jouns foàr de sabbath,
ik woe, ja ik woe
hie de tiid dochs mar duorre,
de hoeder dochs toeve
in ûre, in ieu.