De Tsjerne. Jaargang 17

[p. 88]

Marten Sikkema:
Fragmintarysk^*)

IV
Dêrjinsen it ljocht fan 'e stêd
in wifkjende dôvjende stjer -
ik kin fan dit lok net mear sêd
hwant dû leafste fan allegear
dû omstrielest my mei dyn ljocht
dat fêst is en waermjend en tear

Wy hiene de iensumheit socht
wy binne net iensum mear
en nea net mear - sjoch om ús hinne
in striel as fan ivige dei.

It is grif om't wy wûnderbern binne
dat dit wûnder ús barre mei.

V

Fortel mar net ien dat ik sa fan dy hâld
net jen sil it fetsje kinne
ik fetsje it sels likemin en de wrâld
soe der inkeld om glimkje.

Wy binne

bifongen fan dreamen en leafde en lok
sa folslein dat wy alles forjitte
de klank fan dyn slimme in sulveren klok
sjongt oanienwei sil nea my forlifte...

Mar fortel dochs net ien dat ik sa fan dy hâld
hwant net ien sil 't bigripe kinne
hwant net ien dy't dy ken - en it leit har ek kâld
dat wy sà fan inoarren binne.

*) Sjoch foar it bigjin fan dizze syklus jg. 1961, nr. 12.

[p. 89]

 

VI

 

 

 

Yn iensumheit kin 'k my sa lokkich tinke

 

dû bist my altyd altyd like nei

 

de nachten wurde klearder as de dei

 

en fol fan tekens dy't my boartlik winke.

 

 

 

De stilte sjongt fan dy de stjerren blinke

 

fan dy fan dy en alle skaed wurdt wei -

 

nou't ik dy altyd altyd leavje mei

 

bin 'k einlings wis: dit lok sil net forsinke.

 

 

 

Ik ken gjin dream dy't net troch dy bistiet

 

ik wit gjin melodij ik fyn gjin liet

 

of hja bisjonge dy en 't bliid forboun

 

en 't frjemd geheim dat ús yn 't herte leit.

 

 

 

Troch dy haw ik it eigen libben foun

 

en 't is as wie 't in snipel ivichheit.