De Tsjerne. Jaargang 16

[p. 269]

Inne de Jong:
Myn lan

As ik út de ridende trein wei
dyn romten oereagje, Fryslân,
ûnder it reade ljocht fan in lette sinne,
dyn doarpen, dyn tuorren, dyn pleatsen,
donkere eilânnen en monuminten
yn de wide ring fan dyn kimen,
mar binammen dyn wetter,
trochskinend klear yn de simmerjoun
en spegeljend dyn hege loften,
as in markol, in lytse swarte prins
(ymmún foar 't gewelt oer de brêge)
út it reid wei de romte yn sylt
en in triljende trijehoek,
fûnkjend fan goud, efter him oan lûkt,
dan liket de tiid foarby
en de striid foarby
en de wrâld ynkeard
ta in greate, nea-witten frede.

De trein raest fierder, troch de fallende nacht
en bringt my bûten dyn grinzen,
it brûzjende Amsterdam to mjitte,
dêr't de pols fan it libben forheftich slacht
en de hertstocht wjerljochtet
tusken de poalen fan dynamyk en dékadinsje,
mar it byld nim ik mei
fan dyn romten ûnder in reade sinne,
dyn blinkend wetter, dêr't in lytse markol
in gouden trijehoek oer lûkt,
dyn tydleas byld nim ik mei,
dat de nacht ljocht
en de dei ûnwêzentlik makket,
fisioen, dat my bybliuwt,
myn lân.