De Tsjerne. Jaargang 16

[p. 157]

Durk van der Ploeg:
De romte fan it ljocht

Doe't er noch net
siedde wie
en de wyn
wenne yn it wurd
wie it wetter
in trochsichtich skouder
ûnder de sinne.
Droegen wy neaken
it forline neiby
oant by de beammen
wy blêdden
ús hechten
fan skamte.

Wy wenje oan de sé
wy forjitte mei gauwens
de heup en it foalle
en drage wetter oan
op hope fan seine
en hawwe gâns nammen
foar de sinne.

Nimmen hat de dou sjoen
en heart in geweldich
dreaune wyn.
Men seit: de tongen
hâlde har biskûl
yn it hert fan de gemeente;
der is inkel
it wurd fan it forline
as in âlde man
mei in burd.

It is joun west
en it is moarn west
en djipper de middei
ploeget de sinne
yn de hûd in
fuorge fan ljocht.