De Tsjerne. Jaargang 16

[p. 145]

[Nummer 5]

Tiny Mulder:

Chanson oktober

ik haw it ynlizjild
kreake út de kearn
fan myn wêzen
en bitelle mei
krûdich sykheljen
yn heechgeberchten
fan freugde dystou
skepen hast út in
hânfol hert

sûnt bifar ik de
stoarm fan myn tinken
oermoedich yn myn lea
elmusfjurren barnend
op 'e neilen
en swinke myn dagen
yn it gelid
nei de dou-tiid

[p. 146]

 

wy geane as beammen

 

as geve folwoechsen beammen

 

yn de skjinstjalpe stoarmmoarn

 

de minsken jowe ús nammen

 

de minsken sizze

 

dêr geane de soan en

 

de dochter fan alle tiden

 

hoe kinne hja dizze

 

geweltdiedige stoarm forneare

 

is sa sterk de leafde?

 

 

 

ja sa'n macht jowt de leafde

 

dat wy forkeazen to gean

 

as bineamde beammen

 

en wy giene

 

mar de freeseftigen

 

mar de skrillen

 

mar de machteleazen

 

wy moatte har optille

 

wy moatte har tusken

 

ús tûken sette

[p. 147]

 

tsjoen fuort dat sket

 

ik wol sjen oft myn

 

heinderbalwurden

 

libben stuitsje

 

op dyn skouders

 

 

 

fan alle wurden

 

tusken ús sein

 

jilde amper ien en twa worden dy't ûnstjerlik

 

binne by 't moedwillichste

 

forjitten

 

 

 

ast net hearre kinst

 

moatst fiele

 

ien en twa wurden pinsiele

 

op de reachfine einen

 

fan de sinen

 

yn it holle fan dyn hân

[p. 148]

Bloeiselsnie

listichwei bispionnearre
fan in heaze smeulske moanne
sweve blossums yn de dize
achteleas losfêst forbounen
mei skyndeade apelbeammen weve geurich op foreale
earmen fan in swalkske wyn

losse wolken waerje fearich
om hwat praetske stjerrebylden
lústerjende oer 't lichtsinnich
neakenrinnen fan de blossums
yn de keale nacht

en loslippich struije wolken
flitterjende sniekristallen
en de wyn forjit hoe tear er
streakje woe it skamtleas bloeisel

wite siden ballerina's
draeije beam- en selsforgetten
mei de flokken pirouetten
witte net mear hwa't hja binne
blossumflokken sniewytblommen
apelsnie of bloeikristallen
d'iene d'oare d'oare d'iene
yn deliryske balletten

dy mei roazeseam allinne
witt' noch dat hja bloeisel binne

[p. 149]

 

en ik sjoch iepen

 

sjoch troch finsterglês

 

útkarde gean dy't kaem

 

nea oars as komme mocht

 

ik stoarje en stoarje

 

oant tusken bleke

 

strakke sliepen

 

eagen ynein en pynlik

 

roustippen filmje en

 

trage brakke streken

 

 

 

dan keil ik myn bigearen

 

in fûstfol izer

 

troch de laden loft

 

it rút ûntploft ta

 

ûnbirime stjer

 

nou kinn' myn woune hannen

 

stellenderwize taeste nei dyn lippen

 

myn fingers stellenderwize

 

waerje nei dyn hier

 

 

 

nou fiele de eagen fjûr deunby

 

riede deunby útdaegjende earmen

 

deunby dyn troaijende mûle

 

 

 

dan sjoch ik iepen wer

 

o ik sjoch klear dy stean

 

transparantgouden laitsjend

 

fossyl yn barnstien