De Tsjerne. Jaargang 16

[p. 58]

David Shimoni:

Skielk bart it dat de geast

Skielk bart it dat de geast, oprizend, lichems finznis
Untkomt, as in revier dy't alle diken brekt
De ein fan alle flesk: inkeld geast, licht en neuken
Inkeld siel, dy't la siel sûnder wurden sprekt.

En dy stien yn it lân, swier en stom en forgetten
Is gjin balstien, mar geast fan 'e lydsumheit
It oarspronklik bigryp, yn syn kearnen bisletten
Stoarret nei hwer't de grins fan de oerstiltme leit.

En de skonk fan dat mûldjier, swier bûgd ûnder lêsten
Hwerom kobbet it swit op dy trillende skonk?
It is pine om de twang en in langst net to dwêsten
Nei bifrijing as 't lûd fan 'e driuwer forklonk.

Jit slommet de skepping, in bern yn 'e nane
Dat boartsjend syn tean yn 'e wrâldromte stekt
Mar rounom sjonge al ingels, en feestfjurren baerne
Foor de geast dy't oerwint en de grinzen trochbrekt.

In beam palmet langhalzjend op nei de sinne
En de sinne drupt bloed fan har bloed yn syn lea
En trochsichtich fan huverjend langstme sa rinne
De kleuren him op en ôf - grien, goud en rea.

Skielk, forlost sil dy beam la ûntaestbrens genêze
Leafde sprekke yn 'e tael fan it twadde bigjin
En der sil in greate, langjende opflecht wêze
Nei de skientme dy't is, mar nòch net komme kin.

Neiswyljen

Neisimmer, stiltme en damp. In âld Yemenitewyfke

fandelet droege prikken foar in feestbrantsje

Har krûme rêch dûnkeret tusken it druvegrien

en glimt yn hjerstgloede.

Har gruzige bernssoan, krollen om 'e earen,

docht in raem yn 'e tûken fan in figebeam.

[p. 59]

 

In pille swart brea hat er tusken 'e tosken

 

en syn fûle fingers teppe de lêste fruchten.

 

In fûgel is út it figestruwel brutsen, driftich tsjitterjend

 

yn 'e stilte fan 'e wrâld op, en strykt wer del

 

op 'e waerme groun om de fallene breakrommels

 

op to pikken.

 

Ik hear by dizze neiswylders,

 

loom lizzend tsjin 'e skeante fan 'e wynheuvel

 

en stellenderwize myn steal fan 'e simmer heljend,

 

rispings neiglâns, suver en apart.

De blompot

Dêr is in ieuwewâld; syn mânske stammen
Skoarje de loft
En dêr is in ierden pot: deryn groeit
In deiske blom.

Yn it finsterbank fan in lege klint
Groeit hja stilwei
Alle dagen komt by dy blompot in âldminske
En jowt de blom drinken.

Har hân trillet, de âld rêch is krûm
En de jitter swierdernôch
Mar hja hat in sin by dy blom, bûcht der oer
En spounzet syn blêdden.

En doe't ik dat âldminske seach
Dy't har blom drinken joech
Riisde ynienen in great wâld
Yn dy dimmene bloeijende plant.

In ieuwewâld, dêr't Gods each oer giet
Oanienwei dei en nacht
Syn toarst wurdt sêdde út de ûngroun
En út de himel beide
Mei streamen, mei dauwe en rein.