De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 173]

Sjoerd Spanninga:

It opiumskip

Hoe faek ha wy net by ien lein
en kuozjend har ús leafde sein
mar socht hja yn ús wurden treast
sa wist men dy in stil forgift
en wylst omearmen wy in oaren
of tocht men amper oan de frou
dy't wol ús liif hie en ús lust
mar net it hert en syn bikoaren
dat alles yn jin ljochter makket
en wer it libben wearde jowt
hwant elk mins hat syn eigen drift
en ider hat syn eigen dream
hwer't men jinsels oan tabitrout
meidriuwend op syn tij en stream
oant men it ivich rhythme riedt
dat útwiist boppe bloed en tiid
as d'ierde nei de himel smakket
de siel is spylfaem fan de geast:
dan wurdt it lân wer dizichblau
de sé in wjokslach oan de kust.

De brekker en de bouwer

De brekker en de bouwer
binne beide yn my oan it wurk
en hwat in rommel komt jin nou to mjitte
ik ha nea witten
dat ik sá fol stof en smoargens siet
in kleur fan liem en jiske
hawwe hjir geslachten wenne
en har jeugd forgrize
hja wiene buorren fan de moddersleat
it waerd wól saek
en helje alles del
oan op 'e groun
de muorren fan libbene stiennen
om wer fan nijs oan to bigjinnen -
sa'n rottekleaster
hat noch inkeld wearde foar de braek.

[p. 174]

It hillige lan

De goede dagen dat de heilân noch op ierde wanle
mei de apostels en hwat goare swabbers om him hinne
hwant soart dat siket soart en wy ha ús forskjinne
mar yn dy âlde tiden seach men net sa krekt en hanle
soms hwat de seden oanbilanget amper as in kristen
skreauwen de kranten fan jeruzalim yn har kolommen:
- Sjoch nim in foarbyld oan de blinen dôven en de stommen
sûplappen rinkelroaijers huorrefolk en onanisten
dy't de profeet ta heldersjenden makke oer ús lot;
forspuid fan beurs en tsjerke bliuwe hja itselde naesje
sok slach drukt earst de wet en dan de minsken plat! -
En ûnder fette koppen tûk op jild en hwat sensaesje
woun men by hûnderten syn abonné's en slikke har it gat
de bêste bok wie foar de farizees nei dy prestaesje.

Safari

Swartbrûns afrika
slacht yn myn hert
de lêste oarlochstromme
en sjongt myn bloed
it âlde ritme fan de negerpaden -
noch krûpt der folle yn ús
dat in hege gong ha moast
en toait de haet
him mei de hoarnen en de hûden
fan in duvelsmasker
hwant wrede hurde wet
ha spear en skyld
de kriichsdouns en it striidynstinkt
ús fan elkoar forfrjemde
mar de weardije fan it eigen wêzen

[p. 175]

 

rint ál klearder op ús oan

 

wy libje hjir de ljochten en de lûden

 

de kleuren en de klanken

 

fan it kommende

 

de frije minske

 

dy't gjin hearsker

 

en gjin slaef mear is

 

mar stil en sterk en goed -

 

de flamjende woastinen

 

flym'rjend weistoud fan de sinne

 

wurdt strak it leed dat men ús die

 

forkrûmele ta simpel sân

 

de hichten brânne

 

toarstich nei it heil

 

dat har de palmen aenst forbliidzje

 

oer de bloei

 

grienspringende fonteinen

 

koele waeijeringen

 

iepensproeijend by de wellen -

 

en broeije der soms tiden

 

dampich om ús evener

 

dat hja in skynsel gloeije

 

oer de dieren en de driften

 

as in deadelampe

 

of slûpe de rivieren hast op slangefuotten

 

troch de bosken en de reiden

 

fol geheime driging

 

ek ha wy donkerrikjend en wytstreamend

 

hwer't har rûzing om 'e rotsen hinget

 

it geweltich reinen fan de wetterfallen

 

dat de skepping der fan skittert -

 

wylst hellet jin de steppe

 

sont it sike út 'e geast

 

sa fonkelt it fan sounens

 

yn 'e loft

 

men wurdt in beam

 

dy't wûnderlik yn reade blossem sjit -

 

en is in krûdich bêd fan rintfear

 

wer ús sliepsté yn de drakebergen

 

dan floeije dêr de roken fan saffraen

 

it gielhout en de flear

 

oer kostelike delten út

 

hja hawwe noch de argeleaze tover

 

fan in nije ierde...

 

wy binne sels de jager en it wyld

 

grotskilderingen yn de siel

 

pûrneaken greatbrocht

 

by de gouden fjûren fan it fjild.