De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 145]

Sjoerd Spanninga:

De wenten fan it wurd

Soms springt yn my de tiid foarút
dan wer in ein tobek -
sa nimt de hûgenis jin mei
hoe't eltse letter noch in boei
de pylgerjende fuotten wie
en jin ta lange swipen ûnderweis
de sidderjende wegen waerden
oant men de slavernij
fan wrede willekeur forbriek
frijfochtene
dy't mounich wurden
en bineare fan de need
him rommer eachweid socht
wiidskepener fan wêzen
en djipper bining
as it ál to minskelik bitinksel
dat him deadelik fan wraeksucht
iepenbiere
of yn de preesterlike hearskippij
dy't libbe by de eangstmen fan it folk -
ek seach men tweintich ieuwen
hammerjen op bibelteksten
en dochs wist nimmen it syn eigen byldwurk
mar in elts it hoe en hwat
wis wiene dit wol meast de wenten
hwer't noch âlde skelen slommen
en sûre niid
him yn de herten friet
hwant hopen dingen
dy't in great ûnthjit yn harren drage
hja forslaen wol gauris op 'en dûr
lykwols - gâns fragen sille strak fordwine
en foarbygean mei de striid
alles wikselt him ta nije noarmen
mar it heil dat bliuwt itselde
ljóchtfleagen lit it efter yn de geast -
de driften steane der foar stil
as stomme dieren
en lizze harren del
de eagen nei it hillich fjûr
dat oer de ierde gloeit
opstrieljend yn forwûndering...

[p. 146]

It tsjerkhof

Der binne tunen
hwer't de stilte groeit ta beammen
hwant elts geroft dat siket dêr de rêst
men heart allinne it forline blêdzjen
hwer't de joun yn lêst
in preuveljende muonts allyk
en sjocht him suver trêdzjen
troch de kleastergongen fan de leanen
sa giet er risseljend syn paed
mar fierders is der neat
de moanne tovert bloeiselwite hagen
om it hôf
hwat oars yn 't libben faek skombekjend
en hast gûlende fan haet
stie foar elkoarren oer
dat leit nou fredich byinoar
as hie der nea gjin skeel west
tusken de partijen
lykwols hoe't men by alle kristensielen
der op flammet
de heare yn 't hjirneimels to forbliidzjen
troch ivich mar to sjongen
bliuwt my in blyndoek hjir op ierde
hwant soks docht men jins slimste fijân
noch net oan
útsein miskien de nuvere apostels
dy't it minskdom leare
men kin ek sillich wurde sûnder dogmatyk -
it is de himel faeks al gau sa goed
as wy in bytsje diel ha oan it universum
de stille jubel fan de leafde
en de rêddende genede
en ús hwat mear biwege
nei de greate wetten fan de geast.

[p. 147]

Florida-drift

Nomaden fan it súdlân
de griene stilten
buorjend mei it reuzereid
hat ús bistean
in tropysk elemint
útwaeijere
by it alsidich wêzen
fan de oaséaen
de heechbijierre
mar draecht fortoarke
yn syn hânpalm
nou de eigen nacht
ûnreine toai miskien
dit smelle strân
al sweeft it ek fan sinne
om it hert
dat ús forwolkommet
oan wider witten
hwant ús tugaezje
is in raff'lich blêd
weitwirre troch de driften
fan de oertiid
hwer't ienris yn de sompen
noch de minske
heimenissen socht
de boarne fan forjonging
it bigearlik libbenswetter
en fier foardat de wikingen
of de karvélen fan kolumbus
har ûntdekking diene
fan de eskimo en yndiaen
hie ús geslacht
de reis oarsom al makke
séfarders
dy't nei bline kaerten
foeren
op 'e rûge roai
in neatich diel fan de natûr
dat wol it machtige biwegen
de waerme golfstream
efterlit op dizze kusten.

[p. 148]

Japanske print

In stilforstoarne joun
de loft is âld
en griis
in wiidútfloeijend wetter
ûntaestber en geheimich
opskymjend yn de geast -
sierlik
in lêste opflecht
nei de delgong
fan it lok -
kraenfûgels
roefjend oer de wite nacht.