De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 140]

Tiny Mulder:

As it net oars kin

as it net oars kin
en wy leavje moatte
yn to krappe oasen mids stimmen en lûden
en ûnôfsjenbere bipealling
fan tiid en ûre
lit ús dan wêze as de sé en it strân

de sé efter de kym foar in tiid
passyleas
syn gedicht yn it sân
wisket de wyn út
neigeraden strân fan de skepping
oker pesleinen flakte

mar lit de ûre datst weromkearst
dyn floeijen wêze
as almachtige loften
rokkeleas oanjeijend
of as groundize
bitochtsum neijerglidend
tusken de gerzen
mar lit my net witte hoe
dat ider heechtij nije
ûnforwachte paden ûntsiferet
ûnder myn oerflak

[p. 141]

Dream en tiid

faeks dream ik dit
waermte gelyk myn waermte
brûns fan de sinne oerdei
sâlt fan dyn hûd op myn lippen
en it folsleine wurd
yn de núnder fan myn hert

mar wier is it forhael
dat de wyn fortelt
en de rein lûdop twastimmich
de lippen tsjin myn finster
witste
wyn en rein hoege net dea

omt wy dea moatte
baeije ús wurden boarstdjip
troch wetter
reitsje amper mei fingerseinen
de earskulp de nammen
dy't wy elkoar jowe
yn de tiid bistiet net
it wurd dat de floed streamop stjûrt

yn de tiidleaze dealeaze dream
bin ik de ivige wyn
de ivige rein allyk
en stiet dyn absolute namme
stjerhelder yn dyn kearn

mar as ik by dy bin wekker
smyt de dea in daem tusken
dreamtinzen en deiwurden
dyn namme is myn skriklik geheim

roei oer roei oer nei myn dream

[p. 142]

 

* * *

 

 

 

dyn stim trochbrekt myn hûd

 

goede woune leave woune

 

nachtblauwe pine en priuwe

 

dûnker wrang bloed

 

 

 

klimmerroas snoeid

 

op it skrokke hout

 

simmerfeest roazen

 

út wjerljochtwyt skrinen

 

de triennen sjonge

 

 

 

fornij de smert

 

mei it lûde lûd

 

dat de toarre hûd

 

fjûrread en tûzenfâldich

 

ta bloeijen set

[p. 143]

Snie yn juny

snie yn juny
wisket it opteine ljocht
fan de jasmynlantearne
de roazen strike de flaggen
dit is in sabeare dei

dyn rêch skout de leane út
dou rinst dysels efternei
mei my yn dyn hannen
tydlings forflechtige

hjir stiet in húl foar it rút
eagjende kristallen
yn de eachkassen
froast yn de hannen
rym yn it hier

stjûr my mysels werom
dat ik forfolle wer
en lichtfuottich
de simmerdei birinne kin
dêrstou yn bist

it hert wit de wei
mar de fuotten freegje
hwerhinne?

[p. 144]

April

Wurden forpoffe 't hjoed om oan de hân to rinnen,
hja wrotte har oerhearrich hieltyd los;
hja skûleboartsje mei de mosken yn 'e bosk
en giselje as gekken om de bjirken hinne.
De letters stean to fiskjen yn it sân,
nei slûge flinterpoppen, sa't hja sizze.
Dy sill' se aensten yn de sinne lizze
en, útkomd, as confetti oplitte út de hân.

En rop ik lulk: Kom hjir en naei my net wer út,
dan makket f in lange noas en e stekt de tonge út.

Ik haw gjin nocht en tel in ûre knopen,
ik lûk de ierde oan it nijgrien hier.
Dan ropt de parkwacht koart: Wat mot dat hier?
Het is verboden in het gras te lopen.
Forhip, ik liz, de ierde aeit myn wang.
Nou, lit de komma's gysten beamkeklimme,
en lit de punten mei de einen swimme.
Mei reade en giele tulpen komt it jier yn swang.

Twa mantsjes traepje stadich oer de fiversbrêge
en fûstkje mei harsels, de hannen op 'e âld rêgen.