De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 72]

Tineke Bethlehem:

‘Se-eilan’

twifel
wyn yn myn seilen
herteskip
weagen hoedzje 't stille wachtsjen
driuwe mij doelleas nei dij

*

wês spegel foar it griis
wurge triennen
dyn hân, stjûr
nei it lân
efter dyn eagen

skomdronken sé, brún barnstien

*

waerme lea, haven
myn boat meart
eins
de himel is in spande bôch
dyn each is stjerrens-kym

*

Sinne:
ljocht op dyn hannen
read oan dyn wangen
fjûr op dyn hier

*

oan fûgelflugge wurden
de leafde
yn blauwe side
dyn wettersêfte hier

ringelrij roazeblêd
reade muzyk

*

oan blauwe krinkelingen sé
dyn skomlichem
wynhier
skip Ik
de wetterdouns
sûchearmen séwier
eagen draeikolk
swart
oan 'e branning

it libben

[p. 73]

 

langstme oan tinne triedden namme

 

wynfrjemde fûgel

 

leafde op ôfstân

 

 

 

wetterkâlde leaflikheit

 

dyn mûle tsjuster

 

dyn boarstklaed rôzichheit

 

 

 

fandinne

 

rinne wij oer de winen

 

oer de langstmetriedden

 

 

 

*

 

 

 

ik mearman en dou mearminne

 

'k blaes bûlen yn dyn hier, froufisk

 

dyn eagen bin' mei 't wetter ien

 

goud-grien

 

*

 

 

 

koop'ren wetter

 

oan myn wurge mûle

 

'k glyd fierder

 

en kin dij net bidjipje

 

 

 

* * *

 

 

 

dounseresse fan myn leafde

 

hast de swarte man net sjoen

 

't libben wie in greate spegel

 

wurden: blommen fan dyn tsjoen.

 

 

 

parlemoernen stjerreskym

 

inte yn 't fleis fan myn minne

 

soest dit ûnk, ek al woestû, myn faem

 

út dyn rôze núnder net keare kinne.

 

 

 

leafde waerd ta skom fan langstme

 

brutsen op myn herte strân

 

wurden waerden wite fugels

 

wjukjend nei 't to fiere lân.

 

 

 

spegeldiggels skulpegrús

 

yn hannen kâlde kom

 

dounsereskes triennespoar

 

forwaeid ta leafde langstmeskom.

 

 

 

mar strân is fol skulpen

 

yn eagen spegels stiet nij in dream

 

de wyn komponearret in douns...

 

'k fornim dat 'k de blommen bij namme wer neam.

[p. 74]

 

*

 

 

 

oer de brêge fan 'e nacht

 

rin ik nei de stjerren oer

 

en fyn mijsels

 

in culminaesje

 

ûnbiredeneard.

 

 

 

*

 

 

 

myn hân is in klau

 

en stomp is it wurd

 

dat wrakselet om de sin

 

fan it skreaune

 

steande to hâlden.

 

 

 

*

 

 

 

in minske rint de dei oanein

 

de wei op nei de joun

 

hij hat yn 't stjerren fan de dei

 

it wrede andert foun.

[p. 75]

Boskgod juster

oer skroeijend blommeread
teart dyn neakene amme
in wiete wale griis

lichtfuottich wêzen
frjemd
de wûnderwrâld
meldije oan toppengrien
fan stiltme

wyn flerken
forgetten
libben neat
en fierder.

Fortriet

gjin snie gjin leafde gjin sinnerea
mar skamtleas griis tusken de beammen
kâld lyts myn hert yn myn hannen
oan myn lippen barst it lok kapot
myn eagen groetsje fûgels fan 't farwol.

*

pinsiele rook oan dyn roazehûd
jounloft teltsjespin
springfloed fan giel
earmsholte-muzyk

efter wyt glês in neitins
en moarn oan dyn eagen.