De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 33]

[Nummer 2]

Sjoerd Spanninga:

Simmerjoun

Der binne stikken blinkend wetter
en dan wer griene wâllen
dêr't it gers it reid út rint
in fruchtb're frede legert oer it fjild
hwant groeisum stean' de stille stounen
dy't ta simmernachten rypje
der ropt miskien in lette fûgel
troch de loft
en soms heart men it sjongen
fan in groetnis
ûnder it foarbygean
mar oars is alles rêstlik om jin hinne
ek hat de wandeljende wyn
de roken fan de risping
ruiljend tsjin in skimich lok
wol earne sliepsté socht
inkeld de tiid dy giet syn wegen
op de greate stjerreklok
de wizers wurde weitsjend ljocht
it ûrwurk fan it libben
tikket aloan warber yn ús hert
en lâns de autostrada flikkert it forkear
in tûzenfâldich doel to mjitte.

[p. 34]

Yllusia op ierde

In ljochtslach toevjend yn de wieling
fan miljoenen jierren
bistou myn bern
in lyts en triljend trefpunt
stjerreskrift
dat efkes opflitst
ta in wymrjend witten
fan dyn wêzen
en dan wer weigloeit út 'e tiid
om aenst fannijs yn oare foarmen
to forrizen
fjûr en flechtwurk
stof en sied -
dyn wet is stil en strieljend
hjir de wierheit nei to gean
en 't hert to hifkjen
op it floeijend skynsel
fan in nij bineamen
oant hel en himel
har gesichten yn dy hawwe
de martelgongen fan it leed
en 't hieljende geheim
dat rûzet oer de balsembeammen -
loftreiziger en djipsédûker
tusken 't leauwe en de rede
libbet wol yn ider mins
it swerfske avontûr
in sterk forhoalen driuw
mar inkeld de ûntdekkers sjogge
hwat de siel har seit
de kymgong fan de geast -
hja brekke har út âlde skema's los
en jowe har de fielingen
fan machtige ympulsen oer
dat wy ús oarsprong net forjitte
it skeppend neat
hwer't eltse twiveling yn rêst -
de weagens komme har breedskoudere to mjitte
en falle foar har del
men is net bleat in boartersding
it wikseljend biwegen mear
mar sels in kosmysk elemint
en hearsker oer syn skaedbyld wurden...

[p. 35]

Liet

Sont ik de triennen fan myn lea biwarre
is 't hurde hout yn my bigoun to bloeijen
as stie it wiet fan dauwe sêft to soeijen
doe liet hja njonken my dit teken witte
in wige foar de sinne en de fierte
sa flochten har de twigen troch it gea -
nou wurde wer de wylgetakken rea
allyk de skonken fan de earrebarre...

Op 'e drift

Astou mar lokkich wurdste bern
dan is my alles goed
ik ha dy woun en wer forlern
mar stean noch fan dy noed
salang astou gjin taflecht hast
in skûle foar de nacht
al bin ik sels in swankebast
dy't nearne anker slacht.

Groei

Soms komt der samar in stik ivichheit
en jowt de tiid
de tsjust're machten fan ús bloed
ynstreamingen fan ljocht
dan hat de dei in gouden helm op set
en sylt de nacht fan sulver
de beammen hawwe noch de stjerren
oan har falskerm hingjen
hwant de bitovering lit har net los
hja groeije fan de ierde wer de himel ta
en libje wol út greate greate iensumheden
dy't har geheimen stil forhoalen hâlde.

[p. 36]

Unmacht

De iene is jin altyd tichteby
hja hat hwat oer har
dat de hannen tinken docht
streelt men oer it ljochte famkeshier
yn jins gedachten
en hellet men har oan
de achteleaze
dan hoedet men har leaf en lyts
hja suvert elts bigearen
ta in blide lust
de eagen wurde nea net broeisk bislein
of geil fan gloede
mar ha in helder wêzen yn
in boartlik fjûr
de fuotten fearje licht har paed
en 't bloed dat dounset
yn in toversirkel -
de oare
myld fan geast
en fan natûre gol en goed
wol helte greater oanlein
mei har sterke wil
en 't wûnderwide fan har libben
hja bliuwt jin altyd like fier
en just dat máchteleaze
driuwt jin soms de triennen
nei de eagen...