De Tsjerne. Jaargang 15

[p. 14]

Sjoerd Spanninga:

It Perzysk tapyt

Men seit dit kostlik kleed is suver hantwurk noch
hwant it geduld fan ieuwen weefde men der troch
en om't syn fjûr it heimich wêzen woun út bloed
hat it dy waerme kleuren en dy doffe gloed
en set de foet him del dan jowt de stoffe mei
men sakket der by elke sykhel djip yn wei:
sa makket men fan Allah's herten in tapyt
dat wol in minskelibben leit ear't it forslyt.

Nachtgedachten

Hoe sulverich biskobbe
is my fannacht it hert
in stjerrejacht fan fisken
is oer de himel set
ik sjoch de oertiid streamen
en 't skeppen fan de foarm
hwat waeit yn alle stilten
hwat swijt yn eltse stoarm.

Steppeliet

De loft dy wie sa pluzich as in wolbeam
mar ûnder de bikoaring fan dyn sinnehoed
in kapwein syn fordek
lake my dyn wêzen ta
mei skelmske skitteringen
doe wist ik bliid
dou bist myn hannen en myn eagen en myn mûle
en by it sjongen fan de tsjillen
sprong yn my it hert omheech
in springbok op de trek
weidounsjend oer it oksespan
de tiid syn swiere stap
mar al de sterke dieren stiene stil
en harken nei it steppeliet
de brede skoften tsjin de reade joun
doe't wy fan fjildgroei
ús in kampfjûr makken
de nacht syn stjerrebloei úthong

[p. 15]

 

wytljochtsjende jasminen

 

en 't libben waerd ûneindich goed

 

in glânzjend djippe frede

 

dauwe yn my del

 

dat fonkele myn woastenij

 

út langforgetten grien

 

it krige wer de simpele gedaente

 

fan in negerhut

 

en tagelyk it mylde oansjen

 

en it sêfte tinen fan dyn jonge lea

 

hwant ek yn dizze waerme skûle

 

gie foar 't eigen bloed

 

wol tagedien

 

de nap mei molke roun.

De fiskers

De goede rook fan tou en tar
sil har wol altyd bybliuwe
it baeijen fan it wetter en it wier
en 't driuwen fan in reade moanne
yn har goudzjend flues
in skynsel út 'e siele
sykheljend op de ré
en dan de slûge seilen
dy't har yn in blakte ha forhongen
of 't batsen fan de boech
en brûzjen fan de weagen
troch de sinne
de hichte fan it moed by fligend tij
en 't guorljen letter oan it havenhaed
it lûken lâns de peallen
it kleiliet dat de kobben songen
mei har wylde snebbe
en tiden dat men noch in gearsit socht
om skotfrij praet en skomjende forhalen
de ljuwe taend fan waer en wyn
in netwurk it gesicht ynwebbe
en mei in driging oer it wurd bywilen
bibelsk hast fan wêzen en gebeart
in sterke stilte
wuoljend om it waeijend lûd
en hwat wiidsichtichs
yn de skerpe fûgeleagen
mar soms ek in baskule
hwer't de wangen al de wichten
heal fan woegen

[p. 16]

 

hwat maelt sok folk

 

de chemyske formule fan it libben

 

en de struktuer fan dizze wrâld

 

hja geane foar gjin wittenskip

 

oerstaech -

 

dochs soe 't har faeks gjin nij dwaen

 

koe men harren melde:

 

bloed en sé

 

hja binne beide sâlt

 

en út itselde laech...

Fan boeven en boargers

It skimerljocht sit stil yn 't finsterbank
in grize boarre -
dan docht de houn in útfal
dat de joun sjocht om
en mei in blaf
slacht him it hikje ticht -
in masker foar
komt wylst de moanne út de wolkens wei
hwant albigear segent de pong
hy áéit it jild - §$ §$ §$
o dy neven o dy neven
ropt in fanke yn 't plantsoen
se stekke jin dwers troch alles hinne
mar in stim dy gounzet
eigen skuld
hwerom rinne jim ek sa neaken -
in ein fierderop raest in bern
alle stjerren fan 'e loft
hjir leit grif in lytse militair yn 'e widze
dy't de wapenrok to krap wurdt -
en dan komt de klap op 'e pûde
twa apen litte in hearskip skrikke
dat er flokkend in fûst makket
tsjin it rudige reau -
in pear froulju hawwe in oar by de kop
in nije biezem meije se net brûke
de âlde moat oan 'e stobbe ta
ôfskrobbe wurde
dit wiisde wol op minsken
mei in sunich aerd -
hawar earne foar my út
rint it petear oer geastlike dingen

[p. 17]

 

dus op mansjesteren klompen:

 

yn fromme tiden koe men noch genietsje

 

fan in flinke brânsteapel

 

foar de ketters

 

en dan wie de himel wer himmel

 

mar kom dêr nou ris om! -

 

forsjoch jo der net op

 

der wurdt oan arbeide -

 

ik hear it al

 

hja tekenje de takomst

 

de martlersboeken

 

binne noch net út 'e tiid...

 

mar hwat is 't oars kostelik

 

sa'n kuijerke

 

min kin gewoan by iderien

 

nei binnen sjen

 

de lju dy hawwe stik foar stik

 

in keurich ynterieur -

 

mar ho hwat ha wy hjir

 

evangelisaesje tink

 

de man wol ha

 

wy binne allegear gelyk

 

pausen en prelaten

 

en de grouwen en de finen

 

is men tweintich talen ryk

 

of in bokkerider op 'e jiskebak:

 

kérrefrachten fol smearlapperij

 

as wy it rjochte leauwe

 

en de genede net ha

 

en de sprekker knikt my krigel ta

 

wie ik soms yn syn gemeente

 

in fordwaelde humanist

 

dat myn stap is net sa selsbiwust mear

 

as ik mei in sûzer yn 'e holle

 

oer it rap en rút

 

stadich wer op hûs oan set...